آيين‌ها و مراسم اصيل و تحريف ناشده يهود، در دين مسيحيت و اسلام پا بر جا ماند، هر چند شكل و آداب آن تكميل شد. قرآن كريم به برخى آموزه‌هاى وحيانى موسى عليه السلام و پيمان گرفته شده از بنى اسرائيل اشاره كرده كه از جمله آنها اقامه نماز است.[1]

در حديثى نيز به دستور خداوند به موسى عليه السلام در باره نماز و درنگ در آن، اشاره شده است‌[2] و در حديث ديگر در باره مناجات موسى و خدا، سخن از نماز به ميان آمده است.[3] دو حديث امام صادق عليه السلام نيز در توصيف ادب موسى عليه السلام در نماز است و علّت نيل موسى به مقام كليم اللهى، همان دانسته شده است.[4]

افزون بر آيات و احاديث اسلامى، متون متعدّدى در تورات و تلمود، نشان‌دهنده وجود نماز و تشريع آن در دين يهود هستند. در تورات، به نماز سليمان عليه السلام در حضور جمعى از بنى اسرائيل و تضرّع او و طلب بخشش براى بنى اسرائيل كه از سرزمين خود رانده شده بودند، اشاره شده‌[5] و در جايى ديگر از آن،[6] از پايان نماز سليمان عليه السلام و بلند شدن وى از حالت ركوع و تبريك وى به حاضران براى نجات و آسودگى آنها ياد شده است.

در باره نماز جماعت يهوديان، در كتاب گنجينه تلمود آمده است كه علاوه بر عبادت‌ها و نمازهاى فردى و خصوصى كه انسان به وسيله آن، حاجات خود را از خدا مى‌طلبد، نمازهاى جماعتى نيز هستند كه افراد موظّف اند در آن شركت جويند و آن را در كنيسه بخوانند.[7]

[1]. ر. ك: يونس: آيه 87، بقره: آيه 83.

[2]. ر. ك: ح 441.

[3]. ر. ك: ح 5.

[4]. ر. ك: ج 2/ ح 780 و 781.

[5]. تورات: سِفْر ملوك: فصل 8 آيه 22- 53.

[6]. تورات: سِفر ملوك: فصل 8 آيه 54- 61.

[7]. ر. ك: براخوت 6 الف:« دعا و نماز انسان، فقط در صورتى مورد اجابت قرار مى‌گيرد كه در كنيسه خوانده شود .... هر آن كس كه در شهر او كنيسه‌اى وجود دارد و براى خواندن نماز بدان جا نمى‌رود، همسايه بدى است».