نماز
به عنوان ستون دين اسلام، نماد ديندارى و عبوديت است. اين ستون استوار در همه
اديان آسمانى، مورد توجّه بوده و تنها شكل و آداب و يا مقدار آن تفاوت داشته است.
آيات و احاديث متعدّدى، تشريع نماز (وضع شدن قانون نماز) را در اديان پيشين اثبات
مىكنند و نوشتههاى موجود در عهد عتيق و جديد (تورات و انجيل) نيز به روشنى از
وجود آيين نماز در اديان يهود و مسيحيت خبر مىدهند. هر چند اسناد در دسترس، تصوير
دقيق و كاملى از نماز در آيينهاى پيشين ارائه نمىدهند، اما نشان دهنده استمرار
وجودى آن در آيين همه پيامبران اند. پيش از اين، متن آيات و احاديثى كه بر اين
موضوع دلالت دارند، ارائه شد و در اين جا تنها به چكيده و نتيجه نهايى آنها اشاره
مىكنيم.
قرآن
كريم در سوره مريم به روشنى وجود نماز را در امّتهاى متعدّدى نشان مىدهد.[2]
همچنين روايت كلينى[3] از پيامبر خدا صلى الله عليه و
آله نشان از نماز خواندن يهوديان و مسيحيان دارد. افزون بر اين مىتوان احاديثى
مانند «وَ هِىَ مِنهاجُ الأَنبِياءِ»[4] و «لا خَيرَ
[1]. اين پژوهش توسط استاد
ارجمند جناب آقاى عبدالهادى مسعودى نگارش يافته است.
[3].« نَوِّروا بُيوتَكُم
بِتِلاوَةِ القُرآنِ و لا تَتَّخِذوها قُبوراً كَما فَعَلَتِ اليَهودُ و
النَّصارى، صَلَّوا فِى الكَنائِسِ وَ البِّيَعِ و عَطَّلوا بُيوتَهُم؛
خانههايتان را با تلاوت قرآن نورانى سازيد و آنها را همچون يهود و نصارا گورستان
نكنيد. آنان[ فقط] در كنيسهها و كليساها نماز مىخواندند و خانههاى خود را[ از
بركات نماز] بىبهره مىساختند»( الكافى: ج 2 ص 610 ح 1).