الّذى مَعى: قُلْ عَلى ثَلاثَةٍ. قُلتُ: عَلى‌ ثَلاثَةٍ، حَتّى‌ بَلَغَ سَبعَةَ أَحرُفٍ، ثُمَّ قالَ: لَيسَ مِنها إلّاشافٍ كافٍ إن قُلتَ سَميعاً عَليماً عَزيزاً حَكيماً ما لَم تَختِم آيَةَ عَذابٍ بِرَحمَةٍ أو آيَةَ رَحمَةٍ بِعذابٍ.[1]

اى ابىّ، قرآن را قرائت كردم، ندا آمد: بر يك حرف يا دو حرف؟ فرشته‌اى كه همراهم بود گفت: بگو بر دو حرف. گفتم بر دو حرف. سپس ندا آمد بر دو حرف يا بر سه حرف؟ همان فرشته گفت: بگو بر سه حرف. گفتم: بر سه حرف. تا اين كه به هفت حرف رسيد. آن‌گاه رسول خدا فرمود: اين هفت حرف هر يك شفادهنده و كفايت‌كننده است، اگر بگويى: سميعاً، عليماً، عزيزاً، حكيماً مادام كه آيه عذاب را به رحمت و آيه رحمت را به عذاب پايان نبرى.

بر اساس ظاهر اين روايت، جابه‌جايىِ كلمات و فواصل آيات، مادام كه به تغيير اساسى در معناى آيه منتهى نشود، مُجاز است. تغييراتى را كه در باره مصحف عبد اللَّه بن مسعود گزارش شده از اين باب دانسته‌اند.[2]

5. نيز در منابع اهل سنّت آمده است:

لَقِىَ رَسولُ اللَّهِ صلى الله عليه و آله جَبرَئيلَ، فَقالَ: يَا جَبرَئيلُ! إنّى بُعِثتُ إلى أُمّةٍ أمّيينَ مِنهُمُ العَجوزُ و الشِّيخُ الكَبيرُ و الغُلامُ و الجارِيةُ و الرَّجُلُ الّذى لَم يَقرأ كِتاباً قَطُّ. قالَ: يا مُحمَّدُ! إنّ القُرآنَ انزِلَ عَلى‌ سَبعَةِ أَحرُفٍ.[3]

پيامبر صلى الله عليه و آله جبرئيل را ديد و فرمود: اى جبرئيل! من بر امّتى برانگيخته شدم كه امّى و فاقد سوادند. در ميان آنان از پيرزن و پيرمرد گرفته تا زن و مرد جوان و كسى كه هرگز كتابى نخوانده است، هست. جبرئيل گفت: اى محمد! قرآن به هفت حرف نازل شده است.

در ميان روايات اهل سنّت، اين روايت را مى‌توان مقبول‌ترين روايت از جهت‌

[1]. سنن ابى داوود: ج 1 ص 332.

[2]. كتاب المصاحف: ص 64- 82.

[3]. سنن الترمذى: ج 4 ص 263.