فرموده است: «ما آن را در شبى خجسته، فرو فرستاديم. ما هشدار دهنده بوديم. در آن [شب‌]، هر كار، [به نحوى‌] استوار، فيصله مى‌يابد. [اين‌] كارى است از جانب ما. ما فرستنده [ى پيامبران‌] بوديم» و فرموده است: « [گفتند:] «چرا قرآن، يك‌جا بر او نازل نشده است؟!». اين گونه [آن را به تدريج نازل كرديم‌] تا قلبت را به وسيله آن، استوار گردانيم»».

مفضّل گفت: سَروَرم! اين، همان تنزيلِ [يك‌جايىِ‌] قرآن است كه خداوند، در كتابش آن را بيان كرده است. پس ظهور وحى در طول بيست و سه سال، چگونه بوده است؟

فرمود: «آرى، اى مفضّل! خداوند، قرآن را در ماه رمضان بر پيامبر صلى الله عليه و آله عطا نمود، و ايشان، آن را تنها در هنگام لزوم، ابلاغ مى‌كرد و فقط در زمانى كه امر يا نهى‌اى ضرورت مى‌يافت، بيان مى‌نمود. پس جبرئيل عليه السلام با وحى، فرود آمد و آنچه را بِدان مأمور بود، ابلاغ كرد، و خداوند فرمود: «و زبانت را [در هنگام وحى،] زود به حركت در مياور تا در خواندن [قرآن‌]، شتاب‌زدگى به خرج نداده باشى»».

مفضّل گفت: گواهى مى‌دهم كه شما، از علم خدا آموخته شده‌ايد و به قدرتِ او تواناييد و به حكمِ او گوياييد و به فرمان او كار مى‌كنيد.

119. الكافى‌- به نقل از حفص بن غياث-: به امام [صادق‌] عليه السلام گفتم: خداوند عز و جل مى‌فرمايد:

«ماه رمضان كه در آن، قرآن فرو فرستاده شده است»، در حالى كه قرآن، از اوّل تا آخر آن، در طول [حدود] بيست سال، فرو فرستاده شد.

امام صادق عليه السلام فرمود: «قرآن، در ماه رمضان، يك‌جا به بيت المعمور، فرو فرستاده شد و سپس در طول بيست سال، [تدريجاً] نازل گشت».

سپس فرمود: «پيامبر صلى الله عليه و آله فرموده است:" صُحُف ابراهيم، در شب اوّل ماه رمضان، نازل گشت. تورات، در شب ششم ماه رمضان، نازل شد. انجيل، در شب سيزدهم ماه رمضان، نازل شد. زبور، در شب هجدهم ماه رمضان، نازل شد و