الدُّنْيا فِي الْآخِرَةِ إِلَّا مَتاعٌ.[1]

خداوند، به هر كه بخواهد، روزىِ بسيار يا روزى اندك مى‌دهد، و مردم، به زندگى دنيا خشنودند، حال آنكه زندگى دنيا، در برابر زندگى آخرت، جز اندكْ متاعى نيست.

امام على (ع) در اين‌باره مى‌فرمايد:

مَا بَالُكمْ تَفْرَحُونَ بِالْيسِيرِ مِنَ الدُّنْيا تُدْرِكونَهُ وَ لَا يحْزُنُكمُ الْكثِيرُ مِنَ الآخِرَةِ تُحْرَمُونَه.[2]

چگونه است حال شما كه به اندكى از دنيا كه دريابيد، شادمان مى‌گرديد؟! و بسيارى از آخرت كه از آن محروم‌ايد، شما را اندوهناك نمى‌گرداند؟!

نكته‌اى كه بايد متذكّر شد، آن است كه در تقابل واژه‌هاى «يسير» و «كثير» در روايت، اين نكته مشخّص مى‌شود كه داشته‌هاى دنيوى، كم و اندك‌اند. لذا نبايد صرفاً به خاطر آنها، خرسند شد. از اين روست كه در روايات بعدى، شاد شدن به واسطه دنيا، هلاكت و حماقت قلمداد شده است. امام على (ع) مى‌فرمايد:

هَلَك الْفَرِحُونَ بِالدُّنْيا يوْمَ الْقِيامَةِ وَ نَجَا الْمحْزُونُونَ بِهَا.[3]

شادمانان به دنيا، در روز قيامت، هلاك مى‌گردند و غمگينان به آن، رستگار مى‌شوند.

در روايت ديگرى، آن حضرت مى‌فرمايد:

[1]. سوره رعد، آيه 26.

[2]. نهج البلاغة، خطبه 113.

[3]. غرر الحكم، ح 2503.