اگر اين باورها در چارچوب آموزه‌هاى دينى باشند، تأثيرى دوچندان خواهند يافت. اليسون و همكاران وى، دريافتند كه باورها، مهم‌ترين منبع شادى هستند و رابطه با خداوند، از طريق تأثير بر باورها، نفوذ خود را ظاهر مى‌سازند.[1]

قرآن كريم، در اين زمينه، مؤمنان را به شاد شدن به فضل (لطف) و رحمت (مهر) خداوند، فرمان مى‌دهد:

قُلْ بِفَضْلِ اللَّهِ وَ بِرَحْمَتِهِ فَبِذلِكَ فَلْيَفْرَحُوا هُوَ خَيْرٌ مِمَّا يَجْمَعُونَ.[2]

بگو: «به فضل و رحمت خداست كه‌] مؤمنان‌] بايد شاد شوند و اين، از هر چه گرد مى‌آورند، بهتر است.

در كنار باورها، اميد به منبعى پايدار، منجر به هيجاناتِ مثبتِ پايدار خواهد شد؛ امّا اميد، هنگامى نيرومند است كه هدف‌هاى ارزشمندى را در برگيرد و با داشتن موانع چالش‌برانگيز، ولى بر طرف شدنى، احتمال دستيابى به آنها در ميانْ‌مدت، وجود داشته باشد. جايى كه مطمئن هستيم به هدف نخواهيم رسيد، نااميد مى‌شويم.[3]

امام على (ع) درتوصيف پرهيزگاران، به اين نكته اشاره مى‌فرمايد:

يبِيتُ حَذِراً وَ يصْبِحُ فَرِحاً حَذِراً لِمَا حُذِّرَ مِنَ الْغَفْلَةِ وَ فَرِحاً بِمَا أَصَابَ مِنَ الْفَضْلِ وَ الرَّحْمَة.[4]

شب را هراسان به سر مى‌رساند و روز را شادمان، سپرى مى‌كند؛

[1]. روان‌شناسى شادى، ص 261.

[2]. سوره يونس، آيه 58.

[3]. روان‌شناسى مثبت، ص 78.

[4]. نهج البلاغة، خطبه 193.