شستشوى خود با آب، طلب نشاط مى‌كرد:

رُوِىَ أنّ مَولانا عَلياً (ع) كانَ يغتَسِلُ فِى اللّيالِى البارِدة طَلَباً لِلنَّشاطِ فِى صَلاةِ اللّيْلِ.[1]

روايت شده كه سرورمان على (ع) در شب‌هاى سرد [تن‌] خود را مى‌شست تا براى نماز شب، نشاط يابد.

ه. استعانت از خدا و استعاذه به او

رويكرد ائمّه (عليهم السلام) در هنگام دعا، درخواست از خداوند و استعاذه به پروردگار است كه در موارد متعدّد و مكرّر، نقل شده است كه اولياى دين (عليهم السلام)، از سستى و ناتوانى به خداى متعال، پناه برده‌اند. انَس بن مالك، نقل مى‌كند كه رسول اكرم، پيوسته مى‌فرمود:

اللهمَّ إِنِّى أَعُوذُ بِك مِنَ العجز وَ الْكسَلِ وَ الْجُبْنِ وَ الْهَرَمِ.[2]

بار خدايا! من از ناتوانى و سستى و ترس و پيرى، به تو پناه مى‌برم.

و امام زين العابدين (ع) در هر روز از روزهاى ماه رمضان، از خداوند، اين‌گونه مى‌خواست:

اللهمَّ أَذْهِبْ عَنِّى فِيهِ النُّعَاسَ وَ الْكَسَلَ وَ السَّأْمَةَ وَ الْفَتْرَةَ.[3]

بار خدايا! مرا از آنچه در آن، خواب و سستى و ملالت و ضعف است، دور كن.

همانگونه كه از احاديثْ برداشت مى‌شود، لايه‌هايى از سستى و كسالت به واسطه دعا و استعانت از خداوند متعال و پناه بردن به منبع لايزال الهى، برداشته مى‌شود.

[1]. مستدرك الوسائل، ج 2، ص 521، ح 2618.

[2]. صحيح البخارى، ج 5، ص 2341، ح 6006.

[3]. الكافى، ج 4، ص 75، ح 7.