پيوستارى از نشانگان را به ما ارائه مى‌دهد. در حديثى از رسول خدا (ص) در تبيين اين نشانگان، چهار نشانه، پيوسته آمده است. رسول خدا (ص) مى‌فرمايد:

أَمَّا عَلَامَةُ الْكسْلَانِ فَأَرْبَعَةٌ: يتَوَانَى حَتَّى يفَرِّطَ، وَ يتَفَرَّطُ حَتَّى يضيعَ، وَ يضَيعُ حَتَّى يأْثِمَ وَ يضْجَرَ.[1]

نشانه فرد سست‌كردار، چهار چيز است: چندان اهمال مى‌كند كه به تفريط [كُنْدى‌] مى‌گرايد، و چندان كُنْدى مى‌كند كه [اصل كار را] فرو مى‌گذارد، و چندان، فروگذار مى‌كند كه دلْ‌مرده مى‌شود، و چنان دلْ‌مرده مى‌گردد كه گنهكار مى‌شود.

همين حديث، به گونه‌اى ديگر و با حذف يكى از نشانگان چهارگانه- كه ضَجَر و دلْ‌مردگى باشد-، در متون روايى آمده است. رسول خدا (ص) مى‌فرمايد:

لِلْكسْلَانِ ثَلَاثُ عَلَامَاتٍ: يتَوَانَى حَتَّى يفَرِّطَ، وَ يفَرِّطُ حَتَّى يضيعَ، وَ يضيعُ حَتَّى يأْثِمَ.[2]

براى سستْ‌كردار، سه نشانه است: چندان اهمال مى‌كند كه به تفريط [و كُنْدى‌] مى‌گرايد، و چندان كُنْدى مى‌كند كه [اصل كار را] فرو مى‌گذارد، و چندان فروگذار مى‌كند كه گنهكار مى‌شود.

آنچه از اين دو حديث، برداشت مى‌شود، اين است كه اوّلين نشانه نوظهور در اين پيوستار، «توانى» است. توانى، به معناى كوتاهى و اهمالكارى در انجام دادن كارها و تصميم‌هاى زندگى است. اين حالت تا آن‌جا پيش مى‌رود كه فرد، دچار كُنْدى و تفريط در انجام امور شده،

[1]. تحف العقول، ص 22.

[2]. همان، ص 10.