سستى در اين دنيا، نه تنها دنياى انسان را تباه خواهد كرد، بلكه از رسيدن به جايگاهى مناسب در آخرت نيز محروم خواهد ماند. امام باقر (ع) مى‌فرمايد:

الْكسَلُ يضُرُّ بِالدِّينِ وَ الدُّنْيا.[1]

سستى، به دين و دنيا، ضرر مى‌زند.

همچنين امام صادق (ع) مى‌فرمايد:

إِياك وَ الْكسَلَ وَ الضَّجَرَ، فَإِنَّهُمَا يمْنَعَانِك مِنْ حَظِّك مِنَ الدُّنْيا وَ الآخِرَةِ.[2]

از سستى و بى‌حوصلگى بپرهيزيد؛ زيرا اين دو خصلت، تو را از بهره دنيا و آخرت، باز مى‌دارند.

دفع نعمت‌

نعمت‌هاى ظاهرى و باطنى كه از سوى پروردگار متعال به ما عطا شده، قابل احصا نيستند. در احاديث، دلايل متعدّدى بر پايدارى و ناپايدارى نعمت‌ها، ذكر شده است؛ امّا آنچه باعث متوقّف ماندن ورود نعمت‌ها شده، سستى است. امام على (ع) مى‌فرمايد:

لكلّ نعمة مفتاح و مغلاق، مفتاحها الصبر و مغلاقها الكسل.[3]

براى هر نعمت، گشاينده وقفلى است: گشاينده هر نعمت، شكيبايى، و قفل آن، سستى است.

چهار. نشانه‌شناسى‌

يكى از موضوعات مهمّى كه در حيطه مشكلات و بيمارى‌هاى‌

[1]. بحار الأنوار، ج 78، ص 180، ح 64.

[2]. الكافى، ج 5، ص 85، ح 2.

[3]. شرح نهج البلاغه، ابن ابى الحديد، ج 20، ص 322، ح 692.