و كاربرد آن، در زندگى انسان، از اهمّيت خاصّى برخوردار بوده، نكته‌اى متفاوت از عوامل نشاط را در خود، جاى داده است. لذا همان گونه كه قبلًا بيان شد، نشاط، در فرمول شادكامى، همان شادى است و بايد به گونه‌اى در مسير شادكامى به كار گرفته شود كه بدان منجر شود. براى تبيين بهتر نشاط و موقعيت آن، به طرح احاديث درباره آن مى‌پردازيم:

الف. هدايت‌

يكى از مسيرهاى به كارگيرى نشاط در زندگى امروز بشر، نشاط در هدايت است. پيدا نمودن مسير حق و دست يافتن به صراط مستقيم، راهى است كه نشاط بايد در آن، هزينه شود. امام على (ع) آن گاه كه پرهيزگاران را توصيف مى‌كند، يكى از ويژگى‌هاى آنان را داشتن نشاط مى‌داند، آن هم نشاطى در مسير هدايت. آن حضرت مى‌فرمايد:

فَمِنْ عَلَامَةِ أَحَدِهِمْ أَنَّك تَرَى لَهُ قُوَّةً فِى دِينٍ .... وَ نَشَاطاً فِى هُدىً.[1]

از نشانه‌هاى پرهيزگاران، آن است كه همانا تو در وجود او، نيرويى در دينش ... و نشاطى در مسير هدايتش مى‌بينى.

ب. عبادت‌

دعاهاى معصومان (عليهم السلام) مؤيدى است تا يكى ديگر از جايگاه‌هاى نشاط، مشخّص گردد. امام كاظم (ع) مى‌فرمايد:

اللهمَّ اقْضِ لِى فِى الأَرْبِعَاءِ أَرْبَعاً اجْعَلْ قُوَّتِى فِى طَاعَتِك وَ نَشَاطِى فِى عِبَادَتِك‌[2].

[1]. نهج البلاغة، خطبه 193.

[2]. البلد الأمين، ص 123.