شايد با كمى تأمّل، تصديق خواهيم كرد كه در هر شرايط، جبران نيكوكارى ديگران و تشكّر از خدمات آنان به عنوان يك وظيفه اخلاقى و انسانى، امكان‌پذير و لازم است؛ اگرچه فرد نيكوكار، ناشناس باشد. يعنى اگر فرد نيكوكار، گم‌نام و مجهول است، قدردانى از احسان او نيز مى‌تواند به صورت ناشناس صورت گيرد، به اين اميد كه فرد نيكوكار از آن آگاه شود و روحيه او را در انجام دادن روش پسنديده‌اش تقويت كند و يا نتيجه اين تشكّر و اقدام تلافى‌جويانه را در جهان آخرت ببيند، بى‌آن كه انتظار چنين پاداشى را داشته باشد. بنا بر اين، بايد كوشيد توجيه‌ها و بهانه‌هاى گوناگون، ما را از سپاس‌گزارى از نيكوكاران باز ندارد؛ زيرا با اين كار، علاوه بر نگاه داشتن خود از ابتلا به رذايل اخلاقى، در گسترش نيكوكارى هم مؤثّر بوده‌ايم.

10. بى رغبتى نسبت به دارايى‌هاى ديگران‌

گفتيم كه عزّت نفس و بنده زر و سيم نبودن نيز محبّت‌آفرين است. با اين خوىِ زيبا، عزّت نفس انسان حفظ مى‌شود و افراد بهره‌مند از مواهب دنيوى نيز مال و ثروت خود را در امان مى‌بينند و احساس نگرانى در باره آن اموال ندارند و با همنوعان و نزديكان خود راحت‌تر ارتباط برقرار مى‌كنند. امام على (ع) مى‌فرمايد:

تَحَبَّب إِليَ النّاسِ بِالزُّهدِ في ما أَيديهِم تَفُز بِالمَحَبَّةِ مِنهُم.[1]

با بى‌رغبتى به آنچه مردم از آن بهره‌مندند، به آنان محبّت كن تا دوستى‌شان را به دست آورى.

[1]. غررالحكم: ح 4506 ..