اكرم (ص) آن گاه نمايان مى‌شود كه دست مخاطب خود را تا زمانى كه او رها نكرده، رها نمى‌كند و با نگاه داشتن دست طرف رو به رو در دست خود، محبّت و صميميت مى‌آفريند. اين رفتار از آن جا كه نوعى احترام و ابراز علاقه به طرف مقابل است، تأثير چشمگيرى در ايجاد يا افزايش محبّت در دل طرف مقابل دارد و رفتار عكس آن نيز تأثيرى معكوس به دنبال خواهد داشت. توجّه پيامبر مهربانى‌ها به اين نكته ظريف، حكايت‌گر تأثير چشمگير آن در ايجاد و تعميق محبّت بين قلب‌هاست. در بيان سيره نبوى در حديث آمده است:

كانَ رَسولُ اللهِ (ص) ... إِن كانَ لَيُصافِحُهُ الرَّجُلُ فَمَا يَترُكُ رَسولُ اللهِ (ص) يَدَهُ مِن يَدِهِ حَتّي يَكُونَ هوَ التّارِكَ.[1]

هرگاه پيامبر خدا (ص) با مردى مصافحه مى‌كرد، دست او را رها نمى‌كرد تا اين كه او دست پيامبر (ص) را رها كند.

4. رعايت احترام همنوعان‌

آنچه بيش از هر عاملى در برقرارى ارتباط با همنوعان مهم است، رعايت حرمت و كرامت همنوعان است. كسى كه براى نفس انسانى احترام قايل است، بين حرمت نفس خود با حرمت نفس ديگران تفاوتى نمى‌بيند. به همين جهت براى ديگران احترام قايل است و نسبت به كوچك و بزرگشان محترمانه برخورد مى‌كند. اگر در برقرارى رابطه با همنوعان، احترام متقابل به عنوان اصلى مهم به رسميت شناخته شود و طرفين نسبت به رعايت آن پايبند باشند، سلامت آن رابطه و دوام و تحكيم آن، اجتناب‌ناپذير خواهد

[1]. الكافى: ج 2 ص 671 ح 1..