آنچه را براى خود مى‌پسندى، براى ديگران بپسند و آنچه را براى خود نمى‌پسندى، براى ديگران هم نپسند.[1]

بنا بر اين، اگر دوست داريم كه اطرافيان به ما احترام بگذارند و نزد ديگران، ما را تحقير و سرزنش نكنند، ما نيز بايد به ديگران احترام بگذاريم و از تحقير و سرزنش آنان خوددارى كنيم. همچنين اگر دوستدارِ آنيم كه به هنگام سختى و ناكامى‌هاى زندگى، ديگران ما را درك كنند، در چنين شرايطى، نسبت به درك اطرافيان خود كوشا باشيم.

امّا پيامد انصاف، چيزى نيست جز آنچه ما در اين نوشتار به دنبال آن بوده‌ايم. به نظر مى‌رسد بر اين كه رعايت انصاف در افزايش محبوبيت اجتماعى و تحكيم پيوند دوستى و مودّت، نقش مستقيم ايفا مى‌كند، ترديدى وجود نداشته باشد؛ زيرا همان گونه كه بيان شد، هر انسانى از رفتار منصفانه، خشنود مى‌شود و به همين جهت، انسان منصف را نيز دوست خواهد داشت و برقرارى ارتباط و تعامل دوستانه با او را مغتنم مى‌شمارد. اين پيامدها در بيانات پيشوايان دينى نيز مورد تأييد قرار گرفته است. از جمله اين سخنان مى‌توان به كلام اميرمؤمنان (ع) اشاره كرد. در بيانات اين امام بزرگوار، الفت يافتن قلب‌ها،[2] افزايش تعداد دوستان‌[3] و دوام دوستى‌ها،[4] از آثار انصاف دانسته شده است.

[1]. ر. ك: محاسن برقى: ج 2 ص 595 ح 114 والكافى: ج 2 ص 169 ح 2.

[2].

[3].

[4].