شمار مى‌رود. اين صفت جذّاب، همانند كليدى است كه درب رابطه صميمى با ديگران را مى‌گشايد و روابط پيشين را تحكيم مى‌بخشد. اگر خُلق و خو را به انسانى تشبيه كنيم، از خُلق نيكو، انسانى زيبا نمايان خواهد شد، و سخاوت و گشاده‌دستى، آن انسان زيبا را آراسته مى‌سازد و زينت مى‌بخشد.

از سويى ديگر، خساست و بُخل، آن انسان زيبا را آلوده و زشت‌رو مى‌سازد؛ معنايى كه امام على (ع) در حديثى بدان اشاره كرده و فرموده است:

السَّخاءُ يَكسِبُ المَوَدَّةَ وَ يُزَيِّنُ الأَخلاقَ.[1]

سخاوت، مودّت مى‌آورد و اخلاق را زينت مى‌بخشد.

و امّا آن هنگام كه انسان، حُسن خُلق خود را با سخاوت و بخشش بيارايد، فطرت‌هاى زيبايى‌خواه را به سوى خود متمايل مى‌سازد و محبوب آنان مى‌گردد. لذا از پيامبر خدا (ص) روايت شده است:

مَن طَلَبَ مُحَبَّةَ النّاسِ فَليَبذُل مالَهُ.[2]

هركس دوستىِ مردم را خواستار است، از مالش ببخشد.

دو نكته‌

در اين جا يادآورى دو نكته، ضرورى است:

نكته نخست: به روشنى پيداست كه سخاوت، آن‌گاه ارزشمند است كه امتنانْ همراه آن نباشد؛ چه، در اين صورت در برابر خدمتى كه به برادر

[1]. غرر الحكم: ح 1600.

[2]. فردوس الأخبار: ج 4 ص 77 ح 5726 ..