آنان آسان‌تر محقّق مى‌شود. امير كلام، امام على (ع) مى‌فرمايد:

اقبَل عُذرَ أَخيكَ فَإن لَم يَكُن لَهُ عُذرٌ فَالتَمِس لَهُ عُذراً.[1]

عذر برادرت را بپذير و اگر عذرى نداشت برايش عذرى بتراش.

نقل است كه روزى اميرمؤمنان (ع) به ابن ملجم مرادى- كه در آن وقت از ياران ايشان بود- فرمود: «تو قاتل منى». ابن ملجم گفت: اى امير المؤمنين! مرا بِكُش تا اين گناه از من سر نزند.

امام (ع) فرمود: «شيوه ما آن است كه پس از گناه عفو كنيم، نه اين كه پيش از گناه، عقوبت!»[2].

امام على (ع) در بستر شهادت به امام حسن مجتبى (ع) وصيت مى‌كند:

پسرم! ما خاندانى هستيم كه بر خطايى كه نسبت به ما روا داشته شده، جز عفو و بخشش روا نمى‌داريم. مهربانى و دلسوزى، روش ماست، نه روش او. به حقّى كه بر تو دارم سوگندت مى‌دهم كه از آنچه خود مى‌خورى، به او بخوران و از آنچه خود مى‌نوشى، بنوشان. غُل و زنجيرش مكن. پس اگر از دنيا رفتم، او را قصاص كن و تنها يك ضربه بر او وارد كن.[3]

[1]. تحف العقول: ص 112.

[2]. رسائل جوانمردان: ص 221.

[3].