گران‌بهاترين سرمايه آدمى، انسانيت و حرمت نفس اوست. كرامتى كه خدا آن را عطا فرموده و به رسميت شناخته است و تحت هيچ شرايطى، حتّى به خود شخص، اجازه نداده است كه حرمت نفس خود را ناديده بگيرد و يا آن را پايمال سازد. در نتيجه، كسى كه در تعاملات اجتماعى‌اش كرامت نفس همنوعان خود را محترم مى‌شمارد و آنان را مورد تكريم قرار مى‌دهد، يكى از مهارت‌هاى مهم جذّاب بودن و محبوب واقع شدن را در خود ايجاد كرده است.

اين كه انسان، موجودى گرامى است و از كرامت برخوردار است، اصلى است كه مورد اتفاق نظر همه انديشمندان علوم انسانى و به طور كلّى، مورد تأييد بشريت است و كسى آن را انكار نكرده است. خواست فطرت همه افراد بشر اين است كه دست كم، حرمت و كرامت نفسشان پاس داشته شود و پايمال نگردد. ميل به حفظ حرمت نفس از آن روست كه در آفرينش، اين ميل در ضمير انسان نهاده شده و از آغاز با اين ميل درونى، سرشته شده است. نشانه اين ميل درونى و گرايش فطرى، آن است كه كودكان خردسال و غيرمميّز نيز بى‌حرمتى را بر نمى‌تابند و با اشك خود نسبت به آن اعتراض مى‌كنند.

در اين ميان، نخستين كسى كه آدمى را گرامى داشت، ذات مقدّس پروردگار بود و بنده‌اش را هم تكويناً و هم تشريعاً تكريم كرد. گرامى بودن انسان در نزد خدا موجب شد كه خداوند با او به گونه‌اى رفتار نمايد تا همگان بر جايگاه بلندش در نزد پروردگار آگاه شوند و وجودش آنچنان محترم شمرده شد كه حرمتش به عنوان حقّى طبيعى بر همگان، فرض و واجب گرديد و كسى مجاز به حرمت‌شكنى او دانسته نشد.