عمل به آنها كوشا بود.

بى‌شك اخلاق پسنديده و رفتار نيك و انسانى را بايد به عنوان اصول راهبردى در برقرارى ارتباط با همنوعان خود به شمار آورد؛ چرا كه تنها در سايه خوش‌رفتارى است كه اطرافيان به ايجاد رابطه صميمى و يا تحكيم دوستى با ما رغبت مى‌ورزند. قرآن كريم راز جذّابيت پيامبر اكرم (ص) را- كه باعث شده بود مردم، همواره پروانه‌وار گرد او طواف كنند و او را چون نگين انگشترى در ميان خود بگيرند- در اخلاق نيكو و برخورد ملايم ايشان با مردم مى‌داند و مى‌فرمايد:

فَبِمَا رَحمَةٍ مِنَ اللهِ لِنتَ لَهُم وَ لَو كُنتَ فَظَّاً غَليظَ القَلبِ لَانفَضُّوا مِن حَولِكَ.[1]

پس به خاطر رحمتى كه از سوى خداوند، شامل حال تو شده است، با آنها ملايم شده‌اى و اگر با آنها تندخو بودى، حتماً از گرد تو پراكنده مى‌شدند.

امام على (ع) نيز در خصوص تأثير خوش‌رفتارى در اطرافيان و دوستان مى‌فرمايد:

في حُسنِ المُصاحَبَةِ يَرغَبُ الرِّفاقُ.[2]

اثر همنشينىِ نيك، ترغيب دوستان به تحكيم روابط است.

امام صادق (ع) نيز راز موفّقيت در ايجاد ارتباط پايدار با همنوعان را در اخلاق نيك مى‌داند و مى‌فرمايد:

طَلَبتُ صُحبَةَ النّاسِ فَوَجَدتُها فِي حُسنِ الخُلُقِ.[3]

[1]. آل عمران: آيه 159.

[2]. غرر الحكم: ح 5130.

[3]. مستدرك الوسائل: ج 12 ص 174 ح 13810 ..