آنچنان جبرئيل مرا به مسواك زدن سفارش كرد كه گمان بردم آن را واجب خواهد نمود.[1]

و سرانجام در حديث ديگرى مى‌فرمايد:

لَولا أَن أَشُقَّ عَلى أُمَّتى لَفَرَضتُ عَلَيهِم السِّواكَ مَعَ الوُضوءِ، و مَن أَطاقَ ذَلِكَ فَلا يَدَعهُ.[2]

اگر بر امّتم سختى نداشت، مسواك كردن را با وضو واجب مى‌ساختم. پس هر كس بر اين امر، طاقت دارد، آن را رها نكند.

پاسخ يك پرسش‌

شايد اين پرسش به ذهن خطور كند كه: چرا در روايات، تا اين اندازه بر پاكيزگى دهان و دندان و مسواك كردن تأكيد شده است؟ آيا در موضوع پاكيزگى، عضو مهم‌ترى براى انسان وجود ندارد؟

به نظر مى‌رسد كه تميزى دهان و دندان و مراقبت از آن، از دو جهت حايز اهميت است: نخست آن كه دهان، فعّال‌ترين و مؤثّرترين عضو در برقرارى ارتباط با همنوعان است، به گونه‌اى كه اگر انسانى، توان تكلّم كردن نداشته باشد، تقريباً امكان برقرارى ارتباط و دوستى با همنوعانش را از دست خواهد داد. لذا آنان كه لال‌اند تقريباً نمى‌توانند در جامعه، دوستان صميمى داشته باشند و ممكن است كه به طور كلّى، امكان حضور اجتماعى را از دست بدهند.

دوم آن كه ناپاكى دهان و دندان، غالباً منجر به منتشر شدن بوى بد

[1].

[2]. دعائم الاسلام: ج 1 ص 119..