«آراستگى» ياد شد- از جمله جاذبه‌هايى هستند كه معمولًا همراه هم ياد مى‌شوند و روايات معصومان (عليهم السلام) و سيره عملى آنان در توجّه به پاكيزگى و آراستگى در كنار هم، بيان كننده ارتباط تنگاتنگ اين دو با هم اند.

توضيح آن كه در اوّلين برخورد با همنوعان، ظاهر افراد به چشم بيننده مى‌آيد. ظاهر هر فرد، تا اندازه‌اى نمايانگر ميزان دانش و انديشه و تفكّر اوست. در واقع، اوّلين معرّف هر كس، ظاهر اوست و پاكيزگى، نقش به سزايى در شناسايى انسان ايفا مى‌كند. يعنى هر كس با ديدن ظاهر ديگرى، قضاوت نخستينى نسبت به او خواهد داشت و از آن جا كه كثيفى و نامرتّبى براى انسان، معرّف خوبى نيست، هرگز نمى‌تواند در طرف مقابل خود، انگيزه برقرارى ارتباط ايجاد كند؛ حتّى اگر نامرتّبى و كثيفى او دليل موجّهى داشته باشد. بنا بر اين، پاكيزگى، نخستين عامل جاذبه‌آفرين به شمار مى‌رود.

نتيجه آن كه هر كس با رعايت پاكيزگى و با حسّاسيت نسبت به تميزىِ بدن، لباس و دهان و دندان خود، ضمن ساختن تصويرى مطلوب از خود در ذهن مخاطب، او را مورد احترام قرار مى‌دهد و براى او ارزش و منزلت قائل مى‌شود. اين عملكرد، جلب شدن علاقه مخاطب نسبت به برقرارى رابطه و يا دست كم فرار نكردن از ايجاد رابطه با او را به دنبال خواهد داشت. به علاوه، همان گونه كه يكى از حقوق همسران نسبت به يكديگر رعايت بهداشت و پاكيزگى و نيز برخوردارى از آراستگى مطلوب به هنگام مواجهه با اوست. مى‌توان اين حق را براى برادران ايمانى نيز- اگر چه با درجه‌اى ضعيف‌تر- به رسميت شناخت. شايد به خاطر همين حق بوده است كه در باره پيامبر خدا (ص) روايت شده است كه ايشان به آراستن‌