تناسب بيشترى ميان همسران برقرار باشد، زمينه‌هاى اختلاف و تنش، كمتر مى‌گردد و در نتيجه، زندگى بهترى شكل مى‌گيرد، سطح رضامندى همسران افزايش مى‌يابد و پايدارى خانواده تضمين مى‌گردد. امّا نكته مهم، اين است كه با توجّه به تعدّد ابعاد همسران، همسانى در چه بُعدى مورد نظر است؟ آيا بايد در تمامى زمينه‌ها همسان باشند؟ آيا اصولًا اين درصد از همسانى امكان‌پذير است؟ و اگر نيست، كدام ابعاد، برترى دارند؟

انواع همسانى‌

كارشناسان مسائل خانواده در حوزه روان‌شناسى و جامعه‌شناسى، عوامل گوناگونى را در همسانى، اثرگذار دانسته‌اند. مهم‌ترين اين موارد، همسانى فرهنگى و شخصيتى است. از اين رو، همسانى در تحصيل و طبقه اجتماعى و مانند اين موارد

وجود دارد. در اين بخش، نخست به اين ديدگاه‌ها مى‌پردازيم و سپس نظر اسلام را بررسى مى‌كنيم:

- همسانى فرهنگى: پژوهشگران مسائل اجتماعى و خانواده بر اين باورند كه بدون شك، اشتراك فرهنگى به معنى عام، شرط لازم در همزيستى بى‌دغدغه انسان‌ها و محورى‌ترين نقطه وفاق و همبستگى آنهاست و اين به دليل تأثيرى است كه در جلب محبّت متقابل، كاهش سوء تفاهم‌ها و حل آسان‌تر مشكلات احتمالى دارد. از سوى ديگر، فقدان زمينه مشترك فرهنگى، امكان برقرارى ارتباط مثبت را دشوار مى‌سازد و افراد را به صورت جزيره‌هاى مجزّا و مستقل از يكديگر درمى‌آورد.[1]

جامعه‌شناسان در بيان دلايل اين امر گفته‌اند: شواهد فراوان، گوياى آن است كه تفاوت زن و شوهر از حيث پيش‌زمينه‌هاى دينى، قومى، طبقاتى و يا حتى جغرافيايى مى‌تواند باعث يادگيرى انتظارات گوناگون در مورد مسائلى مانند ماهيت و محتواى نقش‌هاى زناشويى گردد و همين امر مى‌تواند زمينه بروز ناسازگارى و در پى آن، تزلزل خانواده را فراهم سازد، در حالى كه تشابه فرهنگى آن دو، مبنايى براى‌

[1]. اسلام و جامعه‌شناسى خانواده، ص 192.