زندگى، به خاطر او صورت پذيرد، اين تقدّس، به خانواده و تلاش همسران نيز سرايت خواهد كرد. از پديده‌هاى منفى در زندگى زناشويى، احساس بى‌معنايى در تلاش خانوادگى است. گاه همسران احساس مى‌كنند كه عمرشان درون خانواده، تلف شده است و هيچ فايده‌اى ندارد. زن تصوّر مى‌كند كه كلفتى بيش نيست كه فقط بايد به مرتب كردن خانه و رسيدگى به شوهر و فرزندان بپردازد تا آنان پيشرفت كنند. مرد نيز تصوّر مى‌كند كه نوكرى بيش نيست كه فقط بايد مخارج خانواده را تأمين كند تا آنان در رفاه و آسايش زندگى كنند. اين را پديده «كلفت- نوكرى» مى‌ناميم كه ريشه در احساس بى‌معنايى دارد و ثمره آن، احساس ناكامى و نارضايى از زندگى زناشويى است كه مى‌تواند موجب افسردگى و همسرآزارى گردد.

اين در حالى است كه براى همسرانى كه در چارچوب دين ازدواج مى‌كنند، لحظه لحظه زندگى زناشويى و ذرّه ذرّه تلاش آنان، معنايى مقدّس و متعالى دارد. اولياى دين، با توجّه جدى به مسئله احساس بى‌معنايى، به منظور برطرف ساختن آن و به وجود آوردن احساس معنادارى، به بيان واقعيت‌هاى الهى زندگى زناشويى پرداخته‌اند. برخى از اين موارد، مربوط به زنان است و برخى مربوط به مردان. از اين رو، در ادامه اين بخش، به بررسى اين دو موضوع مى‌پردازيم:

يك. معنادارى تلاش زنان‌

هر كس در آرزوى چيزى است كه ندارد و آنچه را ندارد، ارزشمند مى‌داند. لذا هماره دچار احساس خُسران و محروميت است. از احساسات آزاردهنده براى زنان، احساس بى‌معنايى در زندگى است كه به عصر خاصى اختصاص ندارد. اين پديده، در صدر اسلام نيز وجود داشته است. از آن جا كه مسئوليت بيشتر امور بيرونى، بر عهده مردان بود، برخى زنانِ ازدواج كرده را دچار بحران معنا كرد و مشكلات روحى- روانى را براى آنان به وجود آورد. اين امر، سبب شد تا نماينده‌اى به سوى پيامبر (ص) بفرستند. اين نماينده، به خوبى مسئله را تشريح كرد و اعتراض خود را بيان نمود و پس از شنيدن پاسخ پيامبر (ص)، شاد و خرسند بازگشت.