از آنچه گذشت، روشن مى‌گردد كه معناى الهى داشتن در زندگى، موجب تأمين بى‌نيازى، لذّت‌بَرى و عزّتمندى انسان مى‌گردد؛ به خلاف معناى دنيوى كه، موجب افزايش نيازمندى و محروميت از لذّت و عزّت مى‌گردد.

4- 5. صداقت و امانتدارى‌

يكى از مهم‌ترين عوامل پايدارى خانواده و رضايت زناشويى، وجود اعتماد در زندگى است. خانواده، حدود و اقتضائاتى دارد كه رعايت آنها در آشكار و نهان، سبب حفظ كيان خانواده و رضايت زناشويى مى‌شود؛ امّا هميشه اين امكان وجود دارد كه يك طرف، از بى‌خبرىِ طرف ديگر، سوء استفاده كند و به كارهاى خلاف مقتضاى خانواده دست بزند كه در اصطلاح «خيانت» ناميده مى‌شود. آنچه مى‌تواند اين تهديد را برطرف سازد، امانتدارى است. اعتماد به همسر، جز با وجود صفت امانتدارى به دست نمى‌آيد. به همين جهت در روايات، بر مسئله اعتماد و امانتدارى، تأكيد شده است و اين، جز در سايه ايمان به دست نمى‌آيد. پيامبر خدا (ص) در اين باره مى‌فرمايد:

لَا إِيمَانَ لِمَنْ لَا أَمَانَةَ لَهُ.[1]

كسى كه امانتدار نيست، ايمان ندارد.

امام على (ع) نيز مى‌فرمايد:

أَفضَلُ الإِيمَانِ الأَمَانَةُ، أَقْبَحُ الأَخَلاقِ الخِيَانَةُ.[2]

برترين ايمان، امانتدارى، و زشت‌ترين اخلاق، خيانت‌ورزى است.

از اين روايات فهميده مى‌شود كه ميان ايمان و امانتدارى، پيوندى تنگاتنگ وجود دارد تا آن جا كه اگر كسى امانتدار نباشد، ايمان ندارد. پس اگر ايمان واقعى وجود داشته باشد، امانتدارى هم وجود خواهد داشت. جالب اين كه بر پايه روايات، ريشه صداقت نيز در امانتدارى است؛ از اين رو، كسى كه امانتدار است، صداقت هم خواهد داشت. امام على (ع) در اين باره مى‌فرمايد:

[1]. بحار الأنوار، ج 72، ص 198، ح 26.

[2]. غرر الحكم، ح 2905.