با تدبير كردن روزى براى نيازهاى زندگى، از اسراف و تبذير نيز پرهيز شود. همچنين در همين قلمرو، خواست خانواده است كه ملاكْ قرار مى‌گيرد، نه خواست مرد. اين، توانمندى‌اى است كه همسران بايد به دست آورند. همسران موفّق، كسانى هستند كه از توانمندى «تلاش حلال، متوازن و قانعانه» و نيز توانمندى «توسعه مدبّرانه و مطابق خواست همسر» برخوردارند.

بحث دوم: واكنش به برآيند اقتصاد زندگى‌

روند زندگى، هم دوران خوشايند دارد و هم دوران ناخوشايند. اين، قانون زندگى است.[1] چگونگى واكنش به اين دوران، نقش مهمى در تعامل مثبت همسران و رضامندى و پايدارى خانواده دارد. اگر همسران در اين دو موقعيت، به درستى عمل نكنند، بايد در انتظار پيامدهاى ناخوشايند آن باشند. همسران موفّق كسانى‌اند كه از توانمندى‌هاى لازم براى واكنش مثبت به اين دو موقعيت برخوردارند. اين‌

مسئله در روايات، مورد توجّه قرار گرفته و راه‌كارهاى لازم آن نيز توصيه شده است. در ادامه، به بررسى اين دو موقعيت مى‌پردازيم.

الف. موقعيت خوشايند

دوران خوشايند، بخش‌هايى از زندگى است كه سختى كمترى در آن وجود دارد و انسان، تا حدودى به خواسته‌هاى خود مى‌رسد و امكانات لازمى همچون: درآمد مناسب، مسكن، وسيله نقليه، وسايل رفاهى و ... را در اختيار دارد. مراد از خوشايندى، گاه يك مقطع زمانى خاص است كه ابعاد مثبت آن، بيش از ابعاد منفى آن است، و گاه بخش‌هاى مثبتى از زندگى است كه به صورت مستمر در طول زمان، گسترده است، هر چند شايد در كنار آن، نكات منفى هم وجود داشته باشد. همه زندگى‌ها با تفاوت‌هايى كه دارند، در مجموع، دوران خوشايند را تجربه مى‌كنند. مهم، چگونگى واكنش در اين موقعيت است كه نقش مهمى در روابط بينِ همسرى‌

[1]. امام على( ع):