از مجموع آنچه بيان شد، مى‌توان به دست آورد كه الگوى درآمد از ديدگاه اسلام، «تلاش همراه با قناعت و اعتدال و كسب روزى حلال» است. اگر همسران در تلاش‌هايشان، همراه با قناعت به جلو بروند و به آنچه خداوند برايشان مقدّر كرده، رضايت دهند، از فشار روانى و آزار روحىِ زياده‌طلبى، در امان مى‌مانند و بدين سان مى‌توانند زندگى آرام و همراه با رضامندى و صميميت را تجربه كنند. برعكس، اگر دچار حرص و زياده‌طلبى باشند، مرد، پيوسته براى افزايش درآمد، در رنج و عذاب جسمى و روحى است و زن، از آنچه به دست مى‌آيد، راضى نيست و همواره گلايه و ناسپاسى مى‌كند.

همچنين اگر فعّاليت همسران، همراه با اعتدال و پرهيز از افراط باشد، درآمد معقول به دست مى‌آيد و فرصت كافى براى ارضاى نيازهاى عاطفى و معنوى به وجود مى‌آيد. در نتيجه، همه نيازها برآورده مى‌شود و موجب جلب رضايت و لطف خداوند شده، رضايت همه‌جانبه را به وجود مى‌آورد؛ هر چند شايد درآمد كمترى به دست بيايد.

بديهى است كه درآمد اندك همراه با رضايت، بهتر از درآمد فراوان همراه با نارضايتى است. در آخر بايد گفت كه اگر روزىِ به دست آمده، حلال باشد، سلامت اخلاقى و معنوى خانواده تضمين مى‌گردد و لطف خداوند را جلب مى‌كند. اين الگوى سه ضلعى، موجب جلب لطف و رحمت الهى و تأمين مخارج زندگى مى‌گردد و احساس رضامندى را به وجود مى‌آورد و در نتيجه، روابط ميانْ‌همسرى را بهبود مى‌بخشد و صميميت را افزايش مى‌دهد.

ب. هزينه و مصرف‌

تأمين روزى، نيمى از ماجراست؛ نيمه ديگر آن، استفاده انسان از روزى است. گذشته از تأمين نيازهاى اوّليه، دين، بر گسترش زندگى و فراهم كردن امكانات بيشتر براى خانواده، سفارش‌هاى فراوانى كرده است. اين كار، موجب افزايش محبّت ميان همسران مى‌گردد. در غير اين صورت، ممكن است آنچنان تأثير منفى‌اى برجاى بگذارد كه خانواده، آرزوى مرگ وى را داشته باشند. امام كاظم (ع) در اين باره مى‌فرمايد: