از آن جا كه پديده خيانت، از مسائل بسيار مهم است، در ادامه، به صورت جداگانه، به آن خواهيم پرداخت:

خيانت زناشويى‌

در معارف دين، «خيانت»، مراتبى دارد كه از «نگاه» تا «سكس» را شامل مى‌شود. همسران، در همه ابعاد وجودى‌شان (ديدارى، شنيدارى، گفتارى، بويايى، قلبى و بدنى)، حريم و قلمروى دارند كه ورود جنسى به آن براى هيچ كس جز همسر، جايز نيست.[1] در برخى روايات، به اين اصل تصريح شده و پاره‌اى از مصاديق آن نيز برشمرده شده است. پيامبر خدا (ص) مى‌فرمايد:

كُلُّ ابنِ آدَمَ لَهُ حَظُّهُ مِنَ الزِّنَا؛ فَزِنِا العَينَينِ النَّظَرُ، وَ زِنَا اليَدَينِ البَطشُ، وَ زِنَا الرِّجلَينِ المَشِى، وَ زِنَا الفَمِ القُبْلُ، وَ القَلبُ يَهوِى وَ يَتَمَنَّى، وَ يُصَدِّقُ ذَلِكَ أَو يُكَذِّبُهُ الفَرجُ.[2]

هر يك از فرزندان آدم، بهره‌اى از زنا دارد. زناى چشمان، نگاه [حرام‌] است و زناى دست، تجاوز و زناى پاها، رفتن [به مكان‌هاى حرام‌] و زناى دهان، بوسيدن [نامحرم‌] است و قلب، عاشق مى‌شود و آرزو مى‌كند و فَرْج (شرمگاه)، آن را تصديق يا تكذيب مى‌كند.

بر پايه اين حديث و احاديث ديگرى در اين موضوع، مى‌توان گونه‌هاى مختلفى را براى خيانت برشمرد:

1. خيانت ديدارى: نگاه كردن و داشتن پوشش نامناسب براى غير همسر؛

2. خيانت گفتارى- شنيدارى: گفتگوى تحريك‌كننده از طريق آهنگ كلام يا موضوع سخن با نامحرم و شنيدن آن؛

[1]. ورود و ارتباط غير جنسى براى محرم‌ها و هم‌جنس‌ها، در پاره‌اى از روابط، اشكالى ندارد.

[2]. مسند ابن حنبل، ج 2، ص 536. نيز، ر. ك: سنن ابى داوود، ج 1، ص 477، ح 2152؛ صحيح مسلم، ج 8، ص 52. امام باقر( ع) و امام صادق( ع) نيز، در اين باره مى‌فرمايند: