نام کتاب : رضايت زناشويى نویسنده : پسنديده، عباس جلد : 1 صفحه : 180
هر گاه خداوند بخواهد به كسى، خير دنيا و آخرت را بدهد، همسرى به وى
عطا مىكند كه در بودنش، نگاه به وى، مايه سرور و خرسندى باشد، و در نبودش، حافظ
مال و ناموس همسر باشد.[1] بعد از ايمان، هيچ بهرهاى
سودمندتر از چنين همسرى نيست.[2] به همين جهت، امير مؤمنان على
(ع)، سفارش كردهاند كه پيش از ازدواج، دو ركعت نماز بخوانيد و از خداوند متعال،
همسر شايستهاى طلب كنيد كه يكى از ويژگىهاى وى اين باشد:
اگر
از نزد او خارج شدم، خود را حفظ كند، و اگر بر او داخل شدم، خوشحالم سازد.
همان
گونه كه از مجموع متون به دست آمد، براى تبيين الگوى تعامل مثبت در موقعيت حضور،
سه واژه كليدى وجود دارد: تبرّج (خودآرايى)، سرور (شادمانى) و اعانه (يارى). به
نظر مىرسد اين سه واژه، در دو دسته جاى مىگيرند: از يكسو، زن، با خودآرايى براى
همسرش، موجب شادمانىِ او مىشود[4] و از سوى ديگر، با يارى دادن
به او، موجبات خرسندى وى را فراهم مىسازد. براى الگوىِ موقعيت غيبت نيز دو واژه
كليدى وجود دارد: حصن و حفظ مال و ناموس. با اين دو واژه
نيز
به خوبى مىتوان بهترين عملكرد دوران غيبت را تبيين كرد. زن با در پيش
قَالَ اللهُ( عزوجل): إِذَا أَرَدْتُ أَنْ أَجْمَعَ لِلْمُسْلِمِ
خَيْرَ الدُّنْيَا وَ الْآخِرَةِ، جَعَلْتُ لَهُ قَلْباً خَاشِعاً، وَ لِسَاناً
ذَاكِراً، وَ جَسَداً عَلَى الْبَلَاءِ صَابِراً، وَ زَوْجَةً مُؤْمِنَةً
تَسُرُّهُ إِذَا نَظَرَ إِلَيْهَا، وَ تَحْفَظُهُ إِذَا غَابَ عَنْهَا فِي
نَفْسِهَا وَ مَالِهِ
؛
خداوند( عزوجل) مىفرمايد: اگر بخواهم براى مسلمانى، خير دنيا و آخرت را جمع كنم،
براى او قلبى خاشع، زبانى ذاكر، بدنى صابر بر بلا و زنى مؤمن قرار مىدهم كه
هنگامى كه به او نگاه مىكند، مسرورش كند و هنگامى كه از او دور مىشود، او را و
مالش را حفظ كند( همان، ص 327).
مَا اسْتَفَادَ امْرُؤٌ مُسْلِمٌ فَائِدَةً بَعْدَ الْإِسْلَامِ
أَفْضَلَ مِنْ زَوْجَةٍ مُسْلِمَةٍ، تَسُرُّهُ إِذَا نَظَرَ إِلَيْهَا، وَ
تُطِيعُهُ إِذَا أَمَرَهَا، وَ تَحْفَظُهُ إِذَا غَابَ عَنْهَا فِي نَفْسِهَا وَ
مَالِهِ
؛
هيچ بهرهاى براى مرد مسلمان پس از اسلام، با ارزشتر از زن مسلمانى نيست كه
هنگامى كه به او مىنگرد، مسرورش كند و فرمانش را اطاعت نمايد و زمانى كه از او
دور مىشود، او و مالش را حفظ كند( همان جا).