افزون بر اين، حديث ثقلين در تبيين مرجعيت علمى اهل بيت عليهم السلام در كنار قرآن، تصريح مى‌كند:

إنِّي تارِكٌ فيكُمُ الثَّقَلَينِ أما إن تَمَسَّكتُم بِهِما لَن تَضِلُّوا: كِتابَ اللَّهِ وَ عِترَتى أهلَ بَيتى.[1]

من دو چيز گران‌بها در ميان شما به جا مى‌گذارم. كه تا وقتى به آن دو چنگ بزنيد، هرگز گم‌راه نمى‌شويد: كتاب خدا و عترتم، [يعنى‌] اهل بيتم.

و اين، بدان معناست كه مرجعيت علمى اهل بيت عليهم السلام در كنار قرآن، موجب مصونيت از گم‌راهى در مسائل دينى است و كسانى كه مرجعيت علمى آنان را نپذيرند، نمى‌توانند به مجموعه باورهاى دينى خود مطمئن باشند.

3. تلازم مهجوريت اهل بيت و قرآن‌

حديث ثقلين، در واقع، وصيّت‌نامه سياسى- الهى پيامبر خداست. پيامبر صلى الله عليه و آله خوب مى‌دانست كه مرجعيت علمى اهل بيت، جدا از رهبرى سياسى آنان عملًا امكان‌پذير نيست و تا رهبرى امّت بر عهده آنان نباشد، جامعه اسلامى و جوامع ديگر دنيا نمى‌توانند به طور شايسته از اقيانوس بى‌كران علم اهل بيت، بهره‌مند شوند. از اين رو، حديث ثقلين، حامل اين پيام مهمّ سياسى- الهى براى امّت اسلامى است كه سرنوشت قرآن و عترت، به هم پيوسته است. به سخن ديگر، قرآن (كه پيام تكامل مادّى و معنوى انسان است) نمى‌تواند از عترت (كه پاسداران اين پيام و تداوم‌بخش سنّت نبوى هستند) جدا گردد و در يك جمله: دين، از سياست، جدا نيست و مهجوريت هر يك از قرآن و عترت در جامعه اسلامى، به‌

[1]. ر. ك: ص 274 ح 86( بصائر الدرجات).