55. نهج البلاغة: امام على عليه السلام فرمود: «صد البته، زمين از وجود كسى كه حجّت خدا را بر پاى دارد- خواه آشكار و به‌نام، خواه بيمناك و گم‌نام-، خالى نمى‌مانَد، تا حجّت‌هاى خدا و برهان‌هاى او از بين نروند. اينان چندند و كجايند؟ به خدا سوگند كه شمارشان اندك است؛ امّا نزد خداوند، پُر ارج و قدرند. خداوند به واسطه آنان، حجّت‌ها و نشانه‌هاى خود را نگه مى‌دارد، تا آنان نيز آنها (حجّت و نشانه‌ها) را به همتايان خويش بسپارند و در دل‌هاى همانندان خود بكارند».[1]

56. كمال الدين‌- به نقل از سليمان بن مهران اعمش، از امام صادق عليه السلام، از پدرش-: على بن حسين (زين العابدين عليه السلام) فرمود: «از آن گاه كه خداوند، آدم عليه السلام را آفريد، زمين هرگز از حجّت خدا تهى نبوده است،- خواه آشكار و به‌نام، خواه پنهان و در پرده-، و تا قيام قيامت نيز از حجّت خدا تهى نخواهد بود و اگر نه چنين بود، خدا عبادت نمى‌شد».[2]

ر. ك: ج 3 ص 181 (بخش سوم/ فصل سوم/ بقاى نظام جهان) و ص 195 (نعمت نهان و هدايت پنهان).

1/ 4 هر ستاره‌اى كه ناپديد شود، ستاره‌اى ديگر طلوع مى‌كند

57. كمال الدين‌- به نقل از معروف بن خرّبوذ-: امام باقر عليه السلام فرمود: «پيامبر خدا صلى الله عليه و آله فرمود: مَثَل اهل بيت من در اين امّت، مَثَل ستارگان آسمان است. هر گاه ستاره‌اى ناپديد شود، ستاره‌اى ديگر طلوع مى‌كند».[3]

[1]. نهج البلاغة: حكمت 147، الأمالى، مفيد: ص 250 ح 3، الخصال: ص 187 ح 257، كمال الدين: ص 291 ح 2( همه اين منابع به نقل از كميل بن زياد با عبارت مشابه)، بحار الأنوار: ج 1 ص 188 ح 4؛ تاريخ دمشق: ج 50 ص 255( به نقل از كميل بن زياد)، كنز العمّال: ج 10 ص 262 ح 29391.

[2]. كمال الدين: ص 207 ح 22، الاحتجاج: ج 2 ص 151 ح 187( به نقل از امام صادق عليه السلام از پدرش). نيز، ر. ك: همين دانش‌نامه: ج 3 ص 212 ح 603( الأمالى، صدوق).

[3]. كمال الدين: ص 281 ح 31( با سند صحيح)، بحار الأنوار: ج 23 ص 44 ح 90.