جريانى از مسيحيت با تمايلات ناشى از انديشه جسم لطيف مسيح مطابقت داشت.[1]

وى از اين مبنا نتيجه مى‌گيرد كه بسيارى از تجربه‌هاى دينى مؤمنان در رابطه با امام عصر عليه السلام در دنياى محسوس و روال عادى عالم رخ نداده است.[2] افراط وى در اين نتيجه‌گيرى بدان جا كشيده كه اعتقاد به عمر طولانى امام زمان عليه السلام را ساده‌لوحى دانسته است. وى مى‌گويد:

البته ساده‌لوحانى بوده‌اند معتقد به اين كه امام (غايب) مثل هر انسان زنده ديگرى وجود دارد و هريك از ما مى‌تواند شاهد وجود او باشد. حتّى برخى با جدّيّت بسيار به بررسى زندگى معمّرين پرداخته‌اند و به امكان زندگى جسمانى بسيار طولانى قائل شده‌اند.[3]

از نگاه بزرگان اماميه حيات جسمانى امام غايب با ادله عقلى و نقلى اثبات‌پذير است و نياز به چنين تأويلاتى نيست.

مسائل و شبهات‌

مهم‌ترين شبهه مستشرقان در باره مهدويّت، عدم اصالت اسلامى اين آموزه است.

البته اين شبهه با تقريرهاى متنوعى بيان شده است. در اين شبهه‌ها تلاش مى‌شود اقتباسى و غير اسلامى بودن آموزه مهدويّت به معناى منجى در ذهن خواننده تثبيت شود. تأكيد بر پيشينه يهودى- مسيحى اعتقاد به غيبت منجى، اصرار بر اقتباس اين باور از اديان ديگر، و سرانجام اسطوره‌نمايى عناصر آن، مضمون اصلى بسيارى از اين نگاشته‌هاست.

ادعاى اقتباسى بودن نگره مهدويّت و غيبت از تراث يهودى را پاتريشيا كرونه در

[1]. تاريخ فلسفه اسلامى: ص 105.

[2]. مهدويّت از ديدگاه دين پژوهان غربى: ص 82.

[3]. همان جا.