اين مسئله، در مورد پسران هم صادق است. يكى از اصحاب امام صادق عليه السّلام به ايشان عرض كرد: مادر و پدرم، دخترى را براى همسرى با من انتخاب كرده‌اند؛ ولى من، دختر ديگرى را دوست دارم. با كدام‌يك از آنها ازدواج كنم؟ امام فرمود:

تزوّج الّتى هويت ودع الّتى يهوى أبواك.[1]

با آن كسى كه او را دوست دارى ازدواج كن و از آن كسى كه پدر و مادرت دوست مى‌دارند، صرف‌نظر كن.

تأكيد بر اين اصل، از دو جهت است: اوّل اين‌كه انسان، با كسى كه به او تمايل ندارد، انس پيدا نمى‌كند؛ دوم اين‌كه اجبار انسان به انجام دادن كار، باعث ايجاد نفرت نسبت به آن كار مى‌شود، طورى كه فردى ديگر، به فوايد و جنبه‌هاى مثبت آن نمى‌انديشد و آن را تماما مضرّ و تن‌فرآور تصوّر مى‌كند، حتى اگر فردى كه وى با او ازدواج كرده، از بهترين‌ها باشد؛ امّا چون از روى اجبار بوده، نمى‌تواند با او مأنوس شود، مگر اين‌كه به مرور، جنبه اجبار، كم‌رنگ شود و توجّه او به جنبه‌هاى ديگر جلب شود، كه اين اتفاق نيز معمولا رخ نمى‌دهد.

د. زيبادوستى‌

آدمى با علم حضورى، تمايل و گرايش فطرى و طبيعى خود را به زيبايى درك مى‌كند.

روان‌شناسان نيز زيبادوستى انسان را امرى سرشتى مى‌دانند و در متون دينى، ضمن پرداختن به زيبايى‌هاى ظاهرى و معنوى، بر توجّه به زيبايى‌هاى طبيعى خود و ديگران در برقرارى ارتباط و معاشرت با آنها تأكيد شده است. پيامبر صلّى اللّه عليه و اله ضمن جلب توجّه افراد به جوانى و جمال طبيعى خودشان، بر افزايش آن، توصيه داشته، مى‌فرمايد:

اختضبوا بالحنّاء، فإنّه يزيد فى شبابكم و جمالكم.[2]

با حنا خضاب كنيد (خود را بياراييد)؛ زيرا كه به جوانى و زيبايى شما مى‌افزايد.

[1]. الكافى، ج 5، ص 401؛ تهذيب الأحكام، ج 7، ص 392؛ وسائل الشيعة، ج 20، ص 293.

[2]. مكارم الأخلاق، ص 82؛ كنز العمّال، ج 6، ص 666.