3. روابط جنسى، در قالب ازدواج‌

هرچند دو اصل گذشته و طبيعى تلقّى كردن غريزه جنسى، بر لزوم ارضاى آن تأكيد داشتند، امّا، مهم اين است كه اين غريزه نبايد به هر شيوه‌اى ارضا شود؛ زيرا با توجّه به ساختار و جنبه‌هاى مرتبط با غريزه جنسى و آثار روانى و بقاى نسل- كه رآن مترتّب است-، ارضاى اين غريزه، فقط از طريق ازدواج زن و مرد بايد باشد و صورت‌هاى ديگر ارضا، مثل خودارضايى، همجنس‌بازى، روابط جنسى آزاد و ...

طبيعى نيستند. اين امر، در تربيت جنسى بايد مورد توجّه مربّيان قرار گيرد. در نظام تربيت جنسى از ديدگاه اسلام- كه مبتنى بر مبانى فطرى طبيعى است-، روش‌هاى ديگر ارضا، همه، «انحراف جنسى» تلقّى شده‌اند و تأكيد شده كه پرورش افراد بايد به گونه‌اى باشد كه راه طبيعى ارضا را برگزينند تا به بيمارى‌هاى روانى و انحرافات جنسى دچار نشوند و از آثار مطلوب روانى، اخلاقى و اجتماعى آن برخوردار گردند.

از ديدگاه فرويد هم- كه معتقد بود عدم ارضاى غريزه جنسى، به ايجاد بيمارى‌هاى روانى يا انحرافات جنسى مى‌انجامد-، راه‌هاى ديگر ارضاى اين نياز، غير از ازدواج زن و مرد، همه، انحراف از طبيعت است؛ گرچه ممكن است راه‌هايى غيرطبيعى، جايگزين راه طبيعى و اصلى شود و نمايه جنسى خود را بر راه جنسى طبيعى، چيره سازد.[1]

بنابراين، تنها راه ارضاى، غريزه جنسى پيوند زن و مرد است كه خداوند، آن را در طبيعت و خلقت قرار داده است. اين راه ارضا هم بايد تحت ضابطه ازدواج باشد؛ زيرا يكى از هدف‌هاى وجود غريزه جنسى، تداوم نسل انسان است و با وجود ارتباط جنسى آزاد، بدين‌گونه كه زن يا مرد، با هر فردى از جنس مخالف خود، كه سر راه آنها قرار گيرد، آميزش كنند، مسلما نسل بشر، تداوم پيدا نخواهد كرد. علاوه بر اين‌كه معمولا زن و مردى كه اين‌گونه باهم رابطه دارند، علاقه‌اى به بچّه‌دار شدن نيز ندارند؛ زيرا عمر آن رابطه، كوتاه است و مجالى براى بچّه‌دارى نيست. از طرفى،

[1]. پنج گفتار در بيان روانكاوى، ص 110.