3. آسيب‌هاى معنوى‌

انحرافات جنسى، از مصاديق بارز گناه‌اند. اين نوع انحرافات، نه‌تنها مانع رشد معنوى انسان‌اند، بلكه به ايمان و پايه‌هاى باور و نگرش دينى آدمى و روابط او با خدا، آسيب جدّى وارد مى‌سازند. امام على عليه السّلام مى‌فرمايد:

من وافق هواه خالف رشده.[1]

كسى كه با تمايلات انحرافى موافقت كند، با رشد (همه‌جانبه) خويش مخالفت كرده است.

رسول اكرم صلّى اللّه عليه و اله با اشاره به مانع بودن شهوت براى رشد معنوى مى‌فرمايد:

حرام على كلّ قلب عزى بالشّهوات أن يجول فى ملكوت السّماوات.[2]

كسى كه دلش با شهوت‌هاى انحرافى آرامش مى‌يابد، از اين‌كه بتواند به رشد معنوى و ملكوت آسمان‌ها راه يابد، ممنوع است.

امام على عليه السّلام به تأثير شهوت‌رانى بر عدم برقرارى رابطه عاطفى با خدا پرداخته، مى‌فرمايد:

ليس فى المعاصى أشدّ من اتّباع الشّهوة فلا تطيعوها فيشغلكم عن اللّه.[3]

در بين گناهان، هيچ گناهى به مانند پيروى از شهوت، شديدترين تأثيرات منفى بر انسان را ندارد. بنابراين، از تمايلات جنسى تبعيت نكنيد كه شما را از ارتباط با خداوند، بازمى‌دارد.

پيامبر صلّى اللّه عليه و اله باتوجّه به اين‌كه با گرايش به نابه‌هنجارى‌هاى جنسى، نمى‌توان به سوى مقام معنوى تقوا و ورع، گام برداشت، مى‌فرمايد:

حرام على كلّ قلب متولّه بالشّهوات أن يسكنه الورع.[4]

هر دلى كه شهوت‌ها متولّى آن‌اند، ورع و تقوا به آن راه ندارد.

[1]. غرر الحكم و درر الكلم، ج 5، ص 196، ح 7957؛ عيون الحكم و المواعظ، ص 430.

[2]. تنبيه الخواطر، ج 2، ص 122؛ ميزان الحكمة، ج 14، ص 6704، ح 21474.

[3]. غرر الحكم و درر الكلم، ج 5، ص 88، ح 7520.

[4]. تنبيه الخواطر، ج 2، ص 122؛ ميزان الحكمة، ج 14، ص 6704.