گاهى اوقات، انسان، رفتار نابه‌هنجار جنسى را ترك مى‌كند، امّا نه به خاطر خداوند و نه براى تقرّب و سعادت؛ بلكه به خاطر انگيزه‌هاى غيرالهى (مانند: ترس از ديگران، نداشتن موقعيّت، رياكارى، خوب نشان دادن خود به ديگران و گول زدن ديگران). درست است كه اين رفتار، از آن جهت كه مرتكب عمل زشت نشده، خوب است، امّا آنچه تأثير آن را دوچندان مى‌كند، انگيزه آن عمل است. چنانچه در حديث فوق، دستيابى به ايمان و درك لذّت آن، از آثار ترك چشم‌چرانى به خاطر خدا بيان شده است.

- شهود عظمت الهى‌

امام صادق عليه السّلام مى‌فرمايد:

ما اغتنم أحد بمثل ما اغتنم بغضّ البصر فإنّ البصر لا يغضّ عن محارم اللّه إلّا و قد سبق إلى قلبه مشاهدة العظمة و الجلال.[1]

هيچ كس غنيمتى مانند آنچه را كه از راه پوشيدن چشم از حرام، به دست مى‌آورد، به دست نياورده است و هرگاه چشم از حرام، بسته شود، به مشاهده عظمت و جلال حق، پيشى مى‌گيرد.

از اين حديث استفاده مى‌شود كه وقتى انسان، چشم از حرام بپوشد، مى‌تواند به ديدار انوار و عظمت الهى در عالم ملكوت، راه يابد.

- امان يافتن از حسرت و هلاكت‌

حضرت على عليه السّلام مى‌فرمايد:

من غضّ طرفة قلّ أسفه و أمن تلفه.[2]

هركس ديده بپوشد، تأسّف و حرمتش كم مى‌شود و از هلاكت، در امان است.

[1]. مصباح الشريعة، ص 9؛ مستدرك الوسائل، ج 14، ص 269.

[2]. غرر الحكم و درر الكلم، ج 5، ص 450، ح 9125؛ مستدرك الوسائل، ج 14، ص 271.