و انسانى مبتلا شوند و زندگى خود را ويران سازند. تفصيل پيامدهاى نابه‌هنجارى‌هاى جنسى، در فصل‌هاى بعدى، مطرح خواهند شد.

نقش اختيار در نابه‌هنجارى‌هاى جنسى‌

نكته قابل توجّه اين است كه از ديدگاه اسلامى، همه رفتارهاى نابه‌هنجار جنسى، گناه محسوب مى‌شوند؛ زيرا با آگاهى و اراده از فرد صادر مى‌شود و هيچ اجبارى بر آن وجود ندارد. اين، تمايل و هواى نفس خود فرد است كه در محيط محرّك، تحريك مى‌شود و اقدام به رفتارهاى نابه‌هنجار مى‌نمايد. دليل اجبارى نبودن اين نوع رفتارها اين است كه: اولا، در مواقع و شرايط خاصى انجام مى‌پذيرد و چنين نيست كه فرد در هر شرايطى، آن كارها را انجام دهد؛ بلكه غالبا به دنبال آن است كه پنهانى و به دور از چشمان ديگران انجام دهد؛ ثانيا، بسيارى ديگر از افراد، در همان شرايط تحريك قرار مى‌گيرند، ولى به انجام دادن نابه‌هنجارى‌ها اقدام نمى‌كنند؛ بلكه بر نفس خويش غلبه مى‌نمايند و درصدد برمى‌آيند تا در قالب ازدواج، به نياز جنسى خود پاسخ دهند؛ ثالثا، در جامعه چيزى نابه‌هنجار تلقى مى‌شود كه افراد مى‌توانند آن را ترك كنند؛ رابعا، افراد در انجام دادن آنها مورد سرزنش و توبيخ قرار مى‌گيرند. اگر رفتارى، به صورت جبرى از سوى كسى صادر شود، توبيخ، مفهومى ندارد. كسانى كه در چارچوب قانون و ضوابط جامعه رفتار مى‌نمايند و هيچ‌گونه تخطّى‌اى از، هنجارهاى اجتماعى ندارند، از آن جهت مورد مدح و ستايش قرار مى‌گيرند كه از روى اختيار، هنجارها را انجام داده‌اند و از نابه‌هنجارى‌ها دورى كرده‌اند.

اگر شرع هم رفتارهاى نابه‌هنجار جنسى را گناه مى‌داند، از آن‌جهت است كه افراد، با آگاهى و اختيار خود مى‌توانند از آنها پرهيز كنند و هيچ زيان روانى و معنوى، به خود و به ديگران، وارد نسازند. اگر كسى در انجام دادن كارى، اراده‌اش را سلب كرده باشند و آن كار، به صورت جبرى و بدون اراده از او صادر شود، مسلّما اين كارش از نظر شرع، گناه نيست.