منابع حديثى وجود دارد، به دست مى‌آيد كه وظيفه والدين است كه كودك را با آداب و اخلاق اسلامى و از جمله آداب و اخلاق جنسى مربوط به دوره كودكى، آشنا سازند، آموزش‌هاى لازم را بدهند و مهارت‌هاى اخلاقى در ارتباط با جنس مخالفش را براساس آموزه‌هاى دينى، به وى منتقل كنند.

زمينه‌هاى روان‌شناختى تأديب كودك‌

تأديب كودك، به گونه‌اى كه وى را در برابر انحرافات (بويژه انحرافات جنسى) بيمه سازد، مشروط به فراهم‌سازى زمينه‌هاى روان‌شناختى تأديب نيكوست اين زمينه‌ها عبارت‌اند از:

يك. ادب‌آموزى بايد با ويژگى‌هاى روانى كودك در مقاطع رشدش، متناسب و هماهنگ باشد. در متون حديثى براى كودك، دو دوره «سيادت» و «بندگى» به عنوان ويژگى‌هاى روانى هفت سال اوّل و هفت سال دوم، مطرح شده است. در اين روايات، تأكيد گرديده كه تأديب و اثربخشى تربيتى والدين بر كودك، بايد تدريجى و متناسب با ويژگى خاص هر دوره باشد وگرنه، تضمينى بر عدم انحراف وجود ندارد.

در مورد لزوم ادب‌آموزى تدريجى و متناسب با ويژگى‌هاى روانى شخصيتى كودك، در دوره‌هاى مختلف، احاديث فراوانى در دست است و چون تقريبا همه آنها داراى يك مضمون‌اند، لذا در ادامه، به يك نمونه از آنها بسنده مى‌كنيم: پيامبر صلّى اللّه عليه و اله مى‌فرمايد:

الولد سيّد سبع سنين، و عبد سبع سنين و وزير سبع سنين فإن رضيت خلائقه لإحدى و عشرين سنة، و إلّا ضرب على جنبيه فقد أعذرت إلى اللّه.[1]

كودك، تا هفت سال، سرور و مطاع است (كه بايد خواسته‌هاى معقولش برآورده شود)، و هفت سال (از هفت سالگى تا چهارده سالگى) بنده و گوش به فرمان است (كه فراگيرى و پذيرش روانى‌اش نسبت به آداب نيكو، خوب است)، و هفت سال (از چهارده سالگى تا 21 سالگى) وزير است (كه در درك مسائل و تحليل آنها توانا است). پس اگر در اين دوره‌ها تأثير رضايت‌بخشى در او گذاشتى و وى با

[1]. وسائل الشيعة، ج 15، ص 195؛ مكارم الأخلاق، ص 322.