محبّت همسرشان را واقعى بدانند و عشق را به تمسخر مى‌گيرند.[1]

درواقع، كودكى كه با بدقولى‌ها، مسخره كردن‌ها، تبعيض‌ها، ناسزاگويى‌ها، و زورگويى‌ها، تهديدها و تحميل كارهايى كه در توان او نيستند، روبه‌روست و هيچ گاه ارتباطهاى ديگران را با خود و ارتباط خود را با ديگران، صميمى و مهربانانه احساس نمى‌كند؛ بلكه اين ويژگى‌ها از وى شخصيتى نااميد، بدبين و مطرود از ديگران مى‌سازد كه نمى‌تواند مهر و احساس عاطفى، به جنس مخالف داشته باشد و با او انس بگيرد و به آرامش برسد. از جمله دلايل تأكيد معصومان عليهم السّلام بر لزوم عدالت و عدم تبعيض بين كودكان، رحم و شفقّت نسبت به آنان، عدم خشم بر آنان، عدم تخلّف از وعده‌هايى كه به آنان داده مى‌شود و عدم تحميل مافوق توان آنان (بويژه در مورد دختران)، عبارت است از: پيشگيرى از پديدار شدن شخصيت ناايمن در آنها و روبه‌رو شدن با مشكلات عديده با همسر و لذّات جنسى آنها. به عنوان نمونه، پيامبر صلّى اللّه عليه و اله با شيوه ارشادى و هدايتى ويژه‌اش، در ارتباط با تبعيض بين دختر و پسر مى‌فرمايد:

من كان له أنثى فلم يبدها و لم يهنها و لم يؤثر ولده عليها أدخله اللّه الجنّة.[2]

كسى كه فرزند دخترى دارد، اگر او را اذيت نكند، و به او توهين نكند و پسران خود را بر او ترجيح ندهد، خداوند، او را وارد بهشت مى‌كند.

والدين، درحقيقت، با به خطر انداختن شخصيت ايمن فرزند، سرنوشت نامطلوبى را از نظر روانى و تربيتى براى او مى‌سازند و كيفر آن، جز به خطر افتادن سرنوشت مسبّب آن و رفتن او به جهنّم، چيز ديگرى نيست.

ب- دعا

از جمله اقداماتى كه به صورت غيرمستقيم، در رشد سالم جنسى و پيشگيرى از انحراف جنسى فرزندان مؤثّر است، برقرارى رابطه عاطفى با خداوند و دعاكردن‌

[1]. انگيزش و شخصيت، ص 74.

[2]. جامع أحاديث الشيعة، ج 21، ص 303؛ كنز العمّال، ج 16، ص 447.