خود بتوانند به همسر و فرزندان و ديگر افراد، محبّت كنند. مزلو در اين زمينه معتقد است كه كودكانى كه از نخستين ماه‌هاى زندگى، كاملا از محبّت ديگران محروم نباشند، به‌طور كلّى، ميل و توانايى مهرورزى و محبوب بودن را براى هميشه دوست دارند.[1]

بنابراين، كودكى كه به اندازه كافى، محبّت نديده، توانايى مهرورزى را ندارد و محبّت‌هاى ديگران را بى‌پاسخ مى‌گذارد؛ زيرا روش آن را از كودكى نياموخته و در معرض حوادث يا شرايطى قرار نگرفته كه اين توانايى را در او پيدا كند و به فعليت برساند.

ثالثا، ارضاى نياز به محبّت، موجب مى‌گردد كه ارضاى تمايلات جنسى، با لذّت بيشترى همراه باشد. در حقيقت، كسى كه محبّت را تجربه و درونى كرده، مى‌تواند رابطه بهترى با همسرش برقرار سازد و از لذّت بهتر و بيشترى برخوردار گردد.

اصولا لذّت جنسى آدمى، بدون مهرورزى و محبّت زوجين نسبت به يكديگر، امكان ندارد. شايد به همين دليل است كه در آداب زفاف، از خدا مى‌خواهيم كه توانايى مهرورزى در ما افزايش يابد و از او مى‌خواهيم: خداوندا! مهر و محبّت و رضايت او را روزى من گردان و من را از طريق او راضى كن و به بهترين وجه و مستحكم‌ترين پيوند، بين ما جمع كن. همانا كه تو حلال را دوست دارى و از حرام بيزارى!».[2]

روان‌شناسان نيز پس از سال‌ها مشاهده زوج‌هاى سالم و بيمار، به همين نتيجه رسيده‌اند: افرادى كه در كودكى، محبّت نديده‌اند، نمى‌توانند عشق بورزند و نمى‌توانند همانند كسانى كه مى‌توانند عشق بورزند، از مسائل جنسى، كامياب شوند.

2. نوازش كردن‌

از جمله نيازهاى روانى- عاطفى‌اى كه تأمين آن در دوران كودكى، در تربيت‌

[1]. انگيزش و شخصيت، ص 91.

[2]. الكافى، ج 3، ص 481؛ وسائل الشيعة، ج 8، ص 144.