رسيده است كه قرآن امام- عليه السلام- بر اساس نزول آيات نوشته شده بود. و اگر اين مصحف به دست آيد در آن دانش زيادى خواهد بود[1] و به روايتى ديگر: در آن دانش را خواهد يافت‌[2].

«ابن جزى» در اين مورد مى‌گويد: اگر مصحف امام به دست مى‌آمد در آن دانش زيادى مشاهده مى‌گشت‌[3] زهرى هم مى‌گويد: اگر مصحف امام يافت مى‌شد سودمندتر بود و دانش زيادترى هم در آن بود[4]. و ما بعيد نمى‌دانيم مصحف امام امير المؤمنين همان مصحفى باشد كه علىّ بن موسى الرضا- عليه السلام- آن را در اختيار «بزنطى» گذاشت و به او گفت: از نگاه كردن در اين مصحف خوددارى كند.

بزنطى مى‌گويد: من مصحف را گشودم و اين آيه را مى‌خواندم كه: لَمْ يَكُنِ الَّذِينَ كَفَرُوا ناگهان برخوردم به نام هفتاد تن از قريش و نام پدرانشان بعدها امام از من مصحف را خواستار شد[5] همين ماجرا را كشّى نقل مى‌كند: اما در روايت وى امام- ع- بزنطى را از نگاه كردن به مصحف نهى نمى‌كند. و به نظر، همين درست مى‌آيد. چون كه معنا ندارد امام مصحف را به بزنطى بدهد و بعد هم از وى بخواهد كه در آن نگاه نكند. مگر اين كه امام قصد آزمايش بزنطى را داشته باشد.

«ابو رافع» جمع‌آورى قرآن توسط امير المؤمنين را چنين نقل مى‌كند:

«پيامبر اكرم- ص- در بيمارى آخرين خود كه منجر به وفات وى گشت به على- ع- فرمود: يا على! اين كتاب خداست. آن را نزد خود نگاه دار». امام هم قرآن را در

[1] الاستيعاب در حاشيه الإصابة، ج 2، ص 253. و الصواعق المحرقة، ص 126.

[2] تاريخ الخلفاء، ص 185. طبقات ابن سعد، ج 2، بخش 2، ص 101. اعيان الشيعة، ج 1، ص 89.

تفسير البرهان( مقدمه)، ص 41 به نقل از: سمط النجوم العوالى. كنز العمال، ج 2، ص 373 به نقل از:

ابن سعد. الاستيعاب در حاشيه الإصابة، ج 2، ص 253. و تأسيس الشيعة لعلوم الاسلام، ص 316.

[3] التمهيد فى علوم القرآن، ج 1، ص 226 به نقل از: التسهيل لعلوم التنزيل، ج 1، ص 4.

[4] فواتح الرحموت در حاشيه المستصفى، ج 2، ص 12.

[5] تفسير البرهان( مقدمه)، ص 37. مناهل العرفان، ج 1، ص 273. الكافى ج 2، ص 461.

المحجة البيضاء، ج 2، ص 262 و 263. بحار، ج 89 ص 54. اختيار معرفة الرجال ص 589. و الوافى، ج 5، ص 273.