تَعمَلونَ ما أمَرناكُم بِهِ مِنَ العَمَلِ بِطاعَةِ اللَّهِ، وتَتَناهَونَ عَمّا نَهَيناكُم عَنهُ مِنِ ارتِكابِ مَحارِمِ اللَّهِ، وتُعامِلونَ النّاسَ بِالصِّدقِ وَالعَدلِ، وتُؤَدّونَ الأَمانَةَ، وتَأمُرونَ بِالمَعروفِ، وتَنهَونَ عَنِ المُنكَرِ، ولا يَطَّلِعُ النّاسُ مِنكُم إلّاعَلى‌ خَيرٍ؛ فَإِذا رَأَوا ما أنتُم عَلَيهِ قالوا: هؤُلاءِ الفُلانِيَّةُ، رَحِمَ اللَّهُ فُلاناً ما كانَ أحسَنَ ما يُؤَدِّبُ أصحابَهُ! وعَلِموا فَضلَ ما كانَ عِندَنا فَسارَعوا إلَيهِ.

أشهَدُ عَلى‌ أبى؛ مُحَمَّدِ بنِ عَلِىٍّ- رِضوانُ اللَّهِ عَلَيهِ ورَحمَتُهُ وبَرَكاتُهُ- لَقَد سَمِعتُهُ يَقولُ: كانَ أولِياؤُنا وشيعَتُنا فى ما مَضى‌ خَيرَ مَن كانوا فيهِ؛ إن كانَ إمامُ مَسجِدٍ فِى الحَيِّ كانَ مِنهُم، وإن كانَ مُؤَذِّنٌ فِى القَبيلَةِ كانَ مِنهُم، وإن كانَ صاحِبُ وَديعَةٍ كانَ مِنهُم، وإن كانَ صاحِبُ أمانَةٍ كانَ مِنهُم، وإن كانَ عالِمٌ مِنَ النّاسِ يَقصُدونَهُ لِدينِهِم ومَصالِحِ امورِهِم كانَ مِنهُم. فَكونوا أنتُم كَذلِكَ؛ حَبِّبونا إلَى النّاسِ، ولا تُبَغِّضونا إلَيهِم.

به دستورى كه در طاعت از خداوند داده‌ايم، عمل كنيد، از انجام دادن حرام‌هاى خداوند- كه از آنها نهيتان كرده‌ايم-، اجتناب كنيد، با مردم با راستى و عدالت رفتار كنيد، امانت را ادا نماييد، امر به معروف و نهى از منكر كنيد و مردم، از شما جز خوبى سراغ نداشته باشند، كه اگر شما را بر اين حال ببينند، خواهند گفت:

" اينها پيرو فلانى هستند. خداوند، فلانى را رحمت كند كه چه قدر خوب يارانش را فرهيخته كرده است!" و ارزش آنچه را كه نزد ماست، مى‌شناسند و به سوى آن، شتاب خواهند كرد. من شهادت مى‌دهم كه از پدرم (باقر عليه السلام) شنيدم كه مى‌فرمود:

دوستان و شيعيان ما در گذشته، بهترين مردم دوران خود بودند. اگر در قبيله‌اى، امامى بود، از ايشان بود. اگر در قبيله‌اى مؤذّنى بود، از ميان آنان بود. اگر نگاه دارنده سپرده‌اى [از مال مردم‌] بود، از آنان بود و اگر عالمى در ميان مردم بود كه براى دين و مصلحتِ كارشان، به او مراجعه مى‌كردند، از ايشان بود. شما نيز چنين باشيد. ما را در نظر مردم، محبوب كنيد و در نظرشان، مبغوض نسازيد.[1]

[1]. دعائم الإسلام: ج 1 ص 57.