به تعبير ديگر، پند و اندرز براى كسى مفيد است كه سخن حق را مى‌شنود و در دل جا مى‌دهد، نه كسى كه با يك گوش مى‌شنود و آن را از گوش ديگر خارج مى‌كند.

بر پايه احاديثى كه شيعه و اهل سنّت روايت كرده‌اند، اين آيه در شأن امام على عليه السلام نازل شده است.[1] وقتى اين آيه نازل شد، پيامبر صلى الله عليه و آله از خداوند خواست تا گوش امام على عليه السلام را مصداق آن قرار دهد. اين دعا مستجاب شد، به گونه‌اى كه پس از آن، ايشان هيچ چيز را فراموش نمى‌كرد.

بر اين اساس، امام على عليه السلام پس از پيامبر خدا صلى الله عليه و آله كامل‌ترين مصداق براى گوش‌هاى شنوا و دل‌هاى حق‌پذير و به سخن ديگر، امام حق‌پذيران است، و هر كس به ميزان پذيرش حق، به اين «ميزان عمل» نزديك‌تر خواهد بود.

[1]. ر. ك: دانش‌نامه امير المؤمنين عليه السلام: ج 7 ص 537( گوش شنوا).