3/ 17 دوستى در راه خدا

62. الأمالى للصدوق: حدّثنا عليّ بن أحمد، قال: حدّثنا محمّد بن أبى عبد اللَّه الكوفي، عن سهل بن زياد الآدمى عن عبد العظيم بن عبد اللَّه الحسنى، عن عليّ بن محمّد بن عليّ بن موسى بن جعفر بن محمّد بن عليّ بن الحسين بن عليّ بن أبى طالب عليهم السلام، قال:

لَمّا كَلَّمَ اللَّهُ عز و جل موسى‌ بنَ عِمرانَ عليه السلام ... قالَ: إلهى! فَما جَزاءُ مَن أحَبَّ أهلَ طاعَتِكَ؟ قالَ: يا موسى‌! احَرِّمُهُ عَلى‌ نارى.[1]

ترجمه‌

حضرت عبد العظيم عليه السلام: امام هادى عليه السلام فرمود: «هنگامى كه خداوند با موسى بن عمران عليه السلام سخن مى‌گفت، موسى گفت: پاداش كسى كه [به سبب دوستى تو] فرمانبرانت را دوست بدارد، چيست؟

فرمود: اى موسى! او را بر آتشم حرام مى‌سازم».

شرح‌

در احاديث اهل بيت عليهم السلام، آثار و بركات فراوانى براى دوستى در راه خدا ذكر شده كه پيشگيرى از دوزخى شدن، يكى از آنهاست. ساير آثار، عبارت اند از: تكامل ايمان، رهايى از سلطه شيطان، خالص شدن دوستى، بقاى دوستى تا روز قيامت، شفاعت پيامبر خدا صلى الله عليه و آله، آرامش در روز قيامت، ورود به بهشت بدون حساب، و پيشى گرفتن به سوى بهشت.[2]

بررسى ره‌نمودهاى اهل بيت عليهم السلام در باره دوستى، به روشنى نشان مى‌دهد كه اسلام، دينِ محبّت است و جامعه مطلوب اسلامى، جامعه‌اى است مبتنى بر محبّت و

[1]. الأمالى، صدوق: ص 276 و 277 ح 307، بحار الأنوار: ج 66 ص 383 ح 46. نيز، ر. ك: همين كتاب: ح 92.

[2]. براى آشنايى با احاديثى كه بر اين آثار دلالت دارند، ر. ك: دوستى در قرآن و حديث: ص 694- 718.