مى‌كنند و موجب شادى و انبساط خاطر مى‌گردند. بدين سان، دل و جان آدمى زنده و شاداب مى‌گردد، چنان كه در حديثى از امام صادق عليه السلام آمده است:

تَزاوَرُوا فإنّ فى زِيارَتِكُم إحْياءً لِقُلوبِكُم.[1]

ديد و بازديد كنيد كه ديدار شما از يكديگر، موجب زنده شدن دل‌هاى شما مى‌گردد.

و در حديثى ديگر از امام على عليه السلام آمده است:

لِقاءُ أهلِ الخَيرِ عِمارَةُ القَلبِ.[2]

ديدار نيكان، موجب آبادانى دل است.

دو. ديدارهاى دينى، موجب بارور شدن عقل مى‌گردند؛ زيرا:

اوّلًا: شادى و شادابىِ حاصل از ديدارهايى كه همراه با انگيزه‌هاى الهى است، سبب مى‌شود كه انسان بتواند بهتر فكر كند و از بركات عقل خويش بيشتر بهره ببرد.

ثانياً: ديدارهايى كه انگيزه الهى دارند، معمولًا با كسانى انجام مى‌شود كه انسان از معرفت و معنويت آنها استفاده مى‌كند. چنين ديدارها بى ترديد در تقويت بنيه عقلى انسان، مؤثّر است. در حديثى از امام على عليه السلام آمده است:

جالِسِ العُلَماءَ يَزدَدْ علمُكَ.[3]

با حكيمان، همنشين شو تا عقلت رشد كند.

و در حديثى ديگر مى‌فرمايد:

مجالَسةُ الحُكَماءِ حياةُ العُقولِ، و شِفاءُ النُّفوسِ.[4]

همنشينى با حكميان، حيات‌بخش خِردها و درمان جان‌هاست.

بنا بر اين، ميزان بارورى عقل ديدار كننده، در ديدارهاى دينى با ميزان علم، حكمت و معنويت ديدار شونده، ارتباط مستقيم دارد.

[1]. الكافى: ج 2 ص 179 ح 16.

[2]. بحار الأنوار: ج 77 ص 208 ح 1.

[3]. غرر الحكم: ح 4787.

[4]. غرر الحكم: ح 9875.