اجتماعى فرو مى‌ريزد و تمدّن بشرى تباه مى‌گردد.

از اين ره‌نمود، دو نكته اعتقادى و اجتماعى مى‌توان استنباط كرد:

اوّل. اختلاف استعداد انسان‌ها، بيانگر حكمت و تدبير آفريدگار انسان در مديريت مشيت و زندگى انسان است:

تفاوت مواهب عقلى و اختلاف استعدادهاى مردم (مانند: اختلاف زبان‌ها و رنگ‌هاى آنان)،[1] از آيات خداشناسى و نشانه‌هاى توحيد است كه در قرآن به آن اشاره شده است.

دوم. بر اساس مقتضاى سنّت آفرينش در اختلاف استعدادها، كه هر كس براى كارى متناسب با ويژگى‌هاى ذاتى خود ساخته شده است، شاغل شدن انسان در مشاغل ناهماهنگ با استعداد و توانايى‌اش، موفّقيت‌آميز نخواهد بود. اين نكته، تأثير بسزايى در آموزش مديريت و مهارت‌هاى زندگى دارد.

شاغل شدن انسان در مشاغل ناهماهنگ با استعداد و توانايى‌اش، عوارضى در پى خواهد داشت، از جمله:

1. اشغال جايگاه شغلى افراد شايسته آن كار؛

2. ارائه خدمات و كالاها به صورت بى‌كيفيت و نامرغوب؛

3. اكتفا به درآمدهاى پايين؛

4. جلوگيرى از رشد و خلاقيت؛

5. رنج كشيدن در زندان «شغل»؛

6. محروم شدن جامعه از استعدادهاى مفيد؛

7. متحمّل شدن هزينه فرصت‌هاى از دست رفته.

[1].« وَ مِنْ ءَايتِهِ خَلْقُ السَّموَ تِ وَ الْأَرْضِ وَاخْتِلفُ أَلْسِنَتِكُمْ وَ أَلْوَ نِكُمْ إِنَّ فِى ذَ لِكَ لَأَيتٍ لّلْعلِمِينَ»( روم: آيه 22).