يكى از مشكلات ديگرِ كشور ما، كمبود فضاهاى آموزشى است. تا كنون چهارده سال از انقلابْ گذشته است. دانش‌آموزانِ ما تا چه زمانى بايد از مدارسِ دو شيفته و سه شيفته استفاده كنند؟

يكى از مشكلات ديگرِ كشور، كمبود توليد نسبت به تقاضا و مصرفِ داخلى است.

اين موضوع، سبب وابستگى ما به توليدات خارجى شده است. چقدر ما بايد وابسته باشيم؟

تا كِى مى‌خواهيم وابسته باقى بمانيم؟ چرا به خودكفايى نمى‌رسيم؟ هر سال، مسئولان كشور به ما اطلاع مى‌دهند كه نسبت به سال گذشته، فلان مقدار پيشرفت كرده‌ايم.

راست هم مى‌گويند؛ اما نيازهاى كشور، ساليانه چقدر افزايش پيدا مى‌كند؟

ما بايد توليدات هر سال را با نيازهاى همان سال مقايسه كنيم تا بتوانيم به ميزان كمبود توليد نسبت به مصرفِ داخلى پى ببريم.

همه ما بايد مشاركت در حلّ مشكلات اجتماعى را كه بر شمردم، مثل احكام فردى مانند نماز و روزه و حج، بر خود واجب بدانيم و در حدّ توانِ خود در برطرف كردنِ اين مشكلاتْ تلاش كنيم. مسئولان كشور، امكانات فراوانى دارند كه بايد از آنها براى حلّ مشكلاتِ كشور استفاده كنند. من هم كه يك مصرف كننده هستم، بايد در حلّ اين مشكلاتْ كمك كنم. حد اقل بايد در مصرف كردن، قناعت كنم و از ريخت و پاش خوددارى نمايم.

برادران و خواهران! ما با اين مشكلاتى كه بر شمردم، روبرو هستيم. البته كشورهاى ديگر هم با اين مشكلات روبرو هستند؛ اما اين سبب نمى‌شود كه ما وجود مشكلات را در كشورمان توجيه كنيم و به فكر حلّ آنها نباشيم.

همچنان كه ما تا كنون بخشى از اين مشكلات را حل كرده‌ايم، بايد تلاش كنيم و بقيه اين مشكلات را نيز حل كنيم.

ما انقلاب كرده‌ايم. خون داده‌ايم و بسيارى از عزيزانِ ما به شهادت رسيده‌اند؛ زيرا ما وضع سابق را كه بخشى از آن تا كنون هم ادامه يافته، نپذيرفتيم. اكنون بايد همه دست به دستِ هم دهيم و باقى مانده اين مشكلات را نيز حل كنيم تا بتوانيم پيشرفت نماييم.

يكى از بزرگ‌ترين مشكلات و گرفتارى‌هاى كشور ما، مزاحمت‌هايى است كه آمريكا براى ما ايجاد مى‌كند. قبل از فروپاشى شوروى نيز آمريكا مزاحم كشورهاى ديگر مى‌شد؛ اما پس از فروپاشى شوروى، دستش براى اين كار بسيار بازتر شده است.

اكنون آمريكا مدعى رهبرىِ بدون رقيبِ دنيا است و مرتب براى ما و ديگران مزاحمت ايجاد مى‌كند.

آمريكا براى ايجاد مزاحمت و تحت فشار قرار دادنِ ما، هر روز بهانه‌اى به دست مى‌گيرد.

يك روز آمريكا به ما مى‌گويد: ما به شما توصيه مى‌كنيم كه بياييد و به صلح جهانى بپيونديد. مثل اينكه ما با همه مشكلات و گرفتارى‌هايمان در دنيا جنگ طلبى و جنگ افروزى مى‌كنيم و آن آقايان صلح طلب هستند! آن وقتْ ما را هم دعوت مى‌كنند كه به آنها بپيونديم و مانند آنها صلح طلب باشيم!

معناى صلح طلبىِ مورد نظر آمريكا يعنى اين كه با جنايت‌ها و ستمگرى‌هاى آمريكا مخالفت نكنيد. آن را تأييد نماييد. نگوييد:

«مرگ بر اسرائيل». بگذاريد اعراب و فلسطينى‌ها هم با اسرائيل صلح كنند و اين مظلومان بزرگ تاريخ، حقوقشان براى هميشه از بين برود و اسرائيل با فكرِ راحت زندگى كند. (شعار نمازگزاران: «مرگ بر اسرائيل»)

يكى از بهانه‌جويى‌هاى ديگرِ آمريكا عليه ما، اين است كه به ما مى‌گويند: شما در پىِ سلاح‌هاى كشتار جمعى هستيد! و ما را به خاطر اين اتهام محكوم مى‌كنند. ما مى‌گوييم كه واللّه ما دنبال سلاح‌هاى كشتار جمعى‌