اختيارِ آنها است. مناطق استراتژيك دنيا هم در دستِ آنها است. پس چه كمبود و ضعفى دارند؟

آيا اگر مسلمانان از پراكندگى و دوگانگى و سياست‌بازى‌هاى غلط دست بردارند و به اسلام روى آوردند، در دنيا عزيز و محترم نمى‌شوند؟ آيا در صورت اتحاد، حد اقل مالك سرنوشت و اسلام و قرآنِ خودشان نمى‌شوند؟ اگر مسلمانان همين حالتِ تفرقه را ادامه دهند، وضعشان از اين هم بدتر خواهد شد.

خدايا! تو را به مقرّبانِ درگاهت قسم مى‌دهيم كه به ما مسلمانان دنيا، دلِ آگاه و فكر درست، عنايت فرمايى تا اسلام و شرايط بين المللى و دشمنانمان را بشناسيم و بدانيم راهى كه مى‌رويم، به كجا مى‌انجامد.

«اللَّهُمَّ انَّا نَشْكُو الَيْكَ فَقْدَ نَبِيِّنا صَلَواتُكَ وَ سَلامُكَ عَلَيْهِ وَ غَيْبَةَ وَلِيِّنا وَ كَثْرَةَ عَدُوِّنا وَ قِلَّةَ عَدَدِنا وَ شِدَّةَ الْفِتَنِ بِنا وَ تَظاهُرَ الزَّمانِ عَلَيْنا.[1]

بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمنِ الرَّحيمِ قُلْ يا ايُّهَا الْكافِرُونَ لَا اعْبُدُ ما تَعْبُدُونَ وَ لَا انْتُمْ عابِدُونَ ما اعْبُدُ وَ لَا انَا عابِدٌ ما عَبَدْتُمْ وَ لَا انْتُمْ عابِدُونَ ما اعْبُدُ لَكُمْ دينُكُمْ وَ لِىَ دينٌ‌[2]

خطبه دوم‌

بسم اللّه الرّحمن الرّحيم‌

الْحَمْدُ لِلَّهِ رَبِّ الْعالَمينَ بارِئِ الْخَلائِقِ اجْمَعينَ وَ الصَّلاةُ وَ السَّلامُ عَلى‌ سَيِّدِنا وَ نَبِيِّنا ابِى الْقاسِمِ مُحَمَّدٍ وَ عَلى‌ وَصِيِّهِ وَ وَزيرِهِ عَلِىٍّ اميرِ الْمُؤْمِنينَ وَ فاطِمَةَ الزَّهْراءِ سَيِّدَةِ نِساءِ الْعالَمينَ وَ الْحَسَنِ وَ الْحُسَيْنِ وَ عَلِىِّ بْنِ الْحُسَيْنِ وَ مُحَمَّدِ بْنِ عَلِىٍّ وَ جَعْفَرِ بْنِ مُحَمَّدٍ وَ مُوسَى بْنِ جَعْفَرٍ وَ عَلِىِّ بْنِ مُوسى‌ وَ مُحَمَّدِ بْنِ عَلِىٍّ وَ عَلِىِّ بْنِ مُحَمَّدٍ وَ الْحَسَنِ بْنِ عَلِىٍّ وَ الْحُجَّةِ الْقائِمِ الْمُنْتَظَرِ الْمَهْدِىِّ صَلَواتُ اللَّهِ وَ سَلامُهُ عَلَيْهِمْ اجْمَعينَ.

عِبادَ اللَّه! اتَّقُوا اللَّهَ فَانَّ التَّقْوى‌ خَيْرُ الزَّادِ.

بندگان خدا! تقوا پيشه كنيد كه تقوا بهترين توشه‌ها است.

خداوند سبحان مى‌فرمايد:

«قُلْ لا اسئَلُكُمْ عَلَيْهِ اجْراً الَّا الْمَوَدَّةَ فِى الْقُرْبى‌»[3]

[بگو: بر اين رسالت، مزدى از شما، جز دوست داشتنِ خويشاوندان نمى‌خواهم.]

تاريخ‌نويسان در باره برخى از موارد زندگىِ حضرت رسول اكرم صلى الله عليه و آله قبل از بعثت، اختلاف نظرهايى با يكديگر دارند.

من هم گفته‌هاى آنها را براى شما نقل مى‌كنم.

بنا به نقل تاريخ، حضرت رسول اكرم صلى الله عليه و آله سه فرزندِ پسر داشتند. اولين پسرِ ايشان به نام قاسم، دو سال قبل از بعثت از حضرت خديجه عليها السلام متولد شد و در سنّ دو سالگى، قبل از بعثتْ وفات يافت.

شايد به مناسبتِ نام همين فرزند، كنيه پيامبر اكرم صلى الله عليه و آله «ابوالقاسم» شده است.

شايد هم به آن مناسبت نبوده است؛ زيرا عرب‌ها گاه فردى را بدون اينكه فرزندى داشته باشد، به كنيه‌اى مى‌نامند. مثلًا بدون اينكه شخص فرزندى به نام" احمد" داشته باشد، به او" ابو احمد" مى‌گويند.

دومين فرزند پسرِ رسول الله صلى الله عليه و آله، عبدالله بن محمد بود. او قبل از بعثت، از حضرت خديجه متولد شد و لقبش طيّب و طاهر بود.

عبدالله بن محمد نيز در دوران كودكى از دنيا رفت. نام سومين پسرِ پيامبر اكرم صلى الله عليه و آله ابراهيم بود. مادر او يكى از همسران پيامبر اكرم صلى الله عليه و آله به نام ماريّه بود. مدت عمر ابراهيم، يك سال و نيم بود و در اواخر دوران هجرتِ پيامبر صلى الله عليه و آله در سال هشتم يا نهم هجرت‌

[1]- بخشى از دعاى افتتاح.

[2]- سوره كافرون( 109).

[3]- سوره شورى‌( 42)، آيه 23.