مؤمنين به ايشان و امير المؤمنين عليه السلام، «برادر» خطاب مى‌كردند. ائمه عليهم السلام نيز مؤمنين را «برادر» خطاب مى‌كردند.

برادران عزيز! توجه فرماييد. بعضى از كارها و عملكرد كنونىِ ما، با آرمان‌هايى كه در اولِ انقلابْ مطرح و پيگيرى مى‌كرديم، مغايرت دارد. اگر اين روند ادامه پيدا كند، كم كم آن آرمان‌ها كنار زده مى‌شود.

بعضى از اهدافى كه ما در اولِ انقلاب مطرح مى‌كرديم، جزو آداب و رسوم است و رعايت نكردنِ آنها، خلاف شرع نيست؛ مانند استعمال كلمه «ملت»، به جاى كلمه «امت» كه با فرهنگ اسلامى سازگارتر است و گاهى در جهتِ احياى فرهنگ اسلامى است. اين گونه اهداف اگر رعايت هم نشود، خسارت‌هاى چندان بزرگى به ما وارد نمى‌شود.

اما رعايتِ برخى از آرمان‌هايى كه ما در اولِ انقلاب مطرح مى‌كرديم، بسيار مهم است و عدم رعايتِ آنها سبب دلسردى جدّىِ مردم مى‌شود؛ مانند رعايت كردنِ شعاير اسلامى مثل گفتنِ «بسم اللَّه الرحمن الرحيم» در ابتداى صحبت.

اگر خداى ناكرده كار به آنجا برسد كه استادى در سرِ كلاس به شاگردانش بگويد:

هر گاه من از شما مطلبى را مى‌پرسم و شما مى‌خواهيد در جوابْ يك فرمول يا يك پاسخ تشريحى ارائه كنيد، لازم نيست كه در ابتداى صحبتتان، بگوييد: «بسم اللَّه الرحمن الرحيم» زيرا" بسم الله" وقتِ كلاس را مى‌گيرد و در نتيجه از وقتِ كلاس استفاده مفيد نمى‌شود.

اگر كار به جايى برسد كه چنين حرف‌هايى زده شود، اينْ يك فاجعه است.

آيا وقت‌ها واقعاً اين قدر حساب شده است؟ آيا شما اصلًا برنامه‌هاى تلويزيون را نگاه نمى‌كنيد؟ آيا كارتون و سريال‌هاى مختلف را نگاه نمى‌كنيد؟ آيا آنها وقتِ شما را نمى‌گيرد، اما گفتنِ يك «بسم اللَّه الرحمن الرحيم» وقتِ شما را مى‌گيرد؟! ارتكاب اين گونه كارها، مردم را از انقلابْ دلسرد و دلزده مى‌كند.

سومين عاملى كه بايد به آن توجه كنيد، قدردانى از پيشتازان و فداكارانِ انقلاب است.

در اين كشور، انقلاب بزرگى صورت گرفت كه اكثريت قاطع مردم در آن شركت داشتند.

اما البته ميزان مشاركت همه مردم در انقلاب يكسان نبود.

بعضى از مردم، سه فرزندِ خود را در راه دفاع از اسلام و انقلاب، از دست دادند.

برخى ديگر مجروح شدند. برخى در دوره حكومت ستمشاهى، ناراحتى ديدند، كتك خوردند، به زندان افتادند، شكنجه شدند، تبعيد شدند.

بعضى‌ها در برابر انقلاب بى‌تفاوت نبوده‌اند اما خود را هم در معرض خطر قرار نداده‌اند و در راه انقلاب، سرمايه‌گذارى نكرده‌اند. اگر ما از پيشتازان انقلاب كه در راه انقلاب از خود گذشتگى و فداكارى نموده و در راه پيروزى انقلاب، سرمايه‌گذارى كرده‌اند، قدردانى و تشكر نكنيم، اشتباه بسيار بزرگى را مرتكب شده‌ايم.

لزوم قدردانى از پيشتازان و ايثارگران، ريشه قرآنى دارد. خداوند متعال به مسلمانان فرموده است:

«وَ السَّابِقُونَ الاوَّلُونَ مِنَ الْمُهاجِرينَ وَ الانْصارِ ...»[1]

[از آن گروهِ نخستين از مهاجرين و انصار كه پيش‌قدم شدند ...]

خداوند مى‌فرمايد: آن مهاجرين و انصارى كه در روزگار غربتِ اسلام و پيش از بقيه، به اسلام پيوستند، اظهار ايمان كردند و در راه اسلامْ فداكارى نمودند با افرادى كه بعدها در دوره قدرتمندى و پيروزىِ مسلمانان‌

[1]- سوره توبه( 9)، آيه 100.