است: من توبه را قبول مى‌كنم. ما قبول نمى‌كنيم؟! حضرت امام هم فرموده‌اند:

ملاك، وضع فعلىِ اشخاص است.

از ايرانيان مقيم خارج، آنها كه هنوز منتظر هستند تا اربابانشان از قبر بيرون بيايند و نظام كشور ايران را عوض كنند و سپس آنها به ايران باز گردند و همان فسادهاى سابق را ادامه دهند، خواسته آنها به اين زودى بر آورده نخواهد شد. مطمئنّاً تا انقلاب مهدى عليه السلام خواسته آنها عملى نمى‌شود. (تكبير نمازگزاران)

ابن ابى يعفور كه از ياران امام صادق عليه السلام بود، به ايشان عرض كرد، به من پندى بدهيد كه راهنماى من در خودسازى و اصلاح خودم باشد. حضرت به او فرمود:

«... يُحِبُّ الْمَرْءُ الْمُسْلِمُ لِأَخيهِ ما يُحِبُّ لِأَعَزِّ اهْلِهِ.»[1]

يعنى بايد خودخواهى را كنار بگذاريد! خودتان را آن گونه بسازيد كه آنچه را براى عزيزترين خويشاوندانتان دوست داريد، در باره برادر مسلمانتان هم همان را دوست داشته باشيد.

ابن ابى يعفور وقتى اين سخن را شنيد، به شدّت گريه كرد و گفت: اين گونه خودسازى كردن و به اين مقام رسيدن، بسيار سخت است. حضرت فرمودند: خير، سخت نيست. تو در اين راه قدم بردار! خداوند تو را يارى و هدايت مى‌كند.

اللَّهُم صَلِّ عَلى‌ مُحَمَّدٍ وَ آلِ مُحَمَّدٍ.

(صلوات نمازگزاران)

خطبه دوم‌

بسم اللّه الرّحمن الرّحيم‌

الْحَمْدُ لِلَّهِ رَبِّ الْعالَمينَ وَ الصَّلاةُ وَ السَّلامُ عَلى‌ مُحَمَّدٍ وَ آلِهِ الطَّيِّبينَ الطَّاهِرينَ. ثُمَّ الصَّلاةُ وَ السَّلامُ عَلى‌ عَلِىٍّ اميرِ الْمُؤمِنينَ وَ عَلى‌ فاطِمَةَ الزَّهراءِ وَ عَلَى الْحَسَنِ بْنِ عَلِىٍّ وَ الْحُسَيْنِ بْنِ عَلِىٍّ وَ عَلِىِّ بْنِ الْحُسَيْنِ وَ مُحَمَّدِ بْنِ عَلِىٍّ وَ جعْفَرِ بْنِ مُحَمَّدٍ وَ مُوسَى بْنِ جَعْفَرٍ وَ عَلِىِّ بْنِ مُوسى‌ وَ مُحَمَّدِ بْنِ عَلِىٍّ وَ عَلِىِّ بْنِ مُحَمَّدٍ وَ الْحَسَنِ بْنِ عَلِىٍّ وَ الْخَلَفِ الْحُجَّةِ الْقائِمِ الْمُنْتَظَرِ الْمَهْدِىِّ وَ عَلى‌ جَميعِ الْمُؤمِنينَ.

امير المؤمنين عليه السلام فرموده است:

«اوصيكُمْ عِبَادَ اللَّهِ بِتَقْوَى اللَّهِ الَّتى‌ هِىَ الزَّادُ وَ بِهَا المَعَادُ، زَادٌ مُبْلِغٌ وَ مَعَادٌ مُنْجِحٌ.»[2]

[بندگان خدا شما را وصيت مى‌كنم به تقوا، و ترس از خدا، كه توشه راه است؛ و در معاد، پناهگاه است. توشه‌اى كه به منزل رسانَد و پناهگاهى كه ايمن گردانَد.]

بندگان خداوند! شما را به تقواى الهى توصيه مى‌كنم كه توشه راهِ شما است و بدان پناه بُرده مى‌شود. تقوا توشه‌اى رساننده به مقصدتان و پناهگاهى نجات دهنده است.

اين هفته، مصادف با سالگرد شهادت استاد شهيد حضرت آيت الله مطهرى است.

مطهرى شخصيّتى فراموش نشدنى است كه ما هنوز در عزاى او به سوگ نشسته‌ايم.

مرحوم شهيد مطهرى، شخصيّتى متعبّد، متعهد به احكام و رهنمودهاى دين، متعصب در دين، پرهيزكار و داراى انديشه‌هاى عميق و فكرى برجسته بود.

مطهرى، انسانى روشن ضمير و داراى روحى پاك و شفاف و سرشار از عواطفِ انسانى بود. مطهرى، بسيار كوشا، فعال و متحرك بود. كانونِ نورى بود كه جهان را به وسيله گفتار و نوشتارش، روشن و نورانى مى‌ساخت. مطهرى، خدمتگزار و عاشق انقلاب بود.

من در باره شهيد مطهرى، شعرى را كه‌

[1]- ر. ك: مجلسى، محمدباقر، بحار الانوار، ج 74، ص 251، روايت 47.

[2]- ر. ك: نهج البلاغه، ترجمه سيد جعفر شهيدى، خطبه 114، ص 112.