واژه «حجّ» به معناى قصد كردن است. در اصطلاح فقهى، حجّ به معناى عبادت معروفى است كه از اركان دين و ضروريّات آن به شمار مىرود. كسى كه با آگاهى به واجب بودن اين عمل، از انجام آن خوددارى نمايد، مرتكب گناه كبيره شده و انكار وجوب آن موجب كُفر است.
حجّ در اصل داراى دو قسم است: 1- حجّ واجب كه به آن «حَجّتالاسلام» مىگويند. 2- حجّ استحبابى. همچنين ممكن است حجّ از راههاى ديگرى مانند: نذر، عهد، سوگند، اجير شدن (قبول نيابت) و قبول وصيّت نيز بر انسان واجب شود.