عدالت جزا دهد، و براى كسانى كه كافر شدند نوشيدنى از مايع سوزان و عذاب دردناكى وجود دارد، به خاطر كفرى كه مى‌ورزيدند»[1].

معاد در قرآن مجيد

در قرآن مجيد بعد از مسأله توحيد كه اساسى‌ترين مسأله در تعليمات پيامبران است، بحث معاد و آثار تربيتى آن در درجه اول اهميت قرار داشته، بيشترين آيات را بعد از خداشناسى به خود اختصاص داده است. نام‌هايى كه در قرآن براى آن روز بزرگ ذكر شده بسيار زياد است و هركدام بيانگر حادثه‌اى از حوادث آن روز است و در زير هر يك از اين نام‌ها رازى نهفته است. معروفترين نام آن روز كه 70 بار در قرآن تكرار شده «يَوْمُ القِيامَة» است كه حكايت از رستاخيز عظيم انسان‌ها و قيام عمومى بندگان مى‌نمايد.

برخى از نام‌هاى ديگر آن حادثه عبارت است از: «يَوْمُ الحَسْرة»، «يَوْم‌النَّدامة» به معنى روز پشيمانى و حسرت، «يوم الفَراق» روز جدائى، «يوم المُحاسبة»، «يوم المسألة» روز حسابرسى و پرس‌وجو، «يوم الدّين»، «يوم الفَصْل»، «يوم الحُكْم» روز جزادهى و حل و فصل مسائل و تعيين حكم؛ چه خوب است براى بيدارى از خواب غفلت و غرور و مهار كردن خواهش‌هاى شيطانى لحظه‌اى در اين نام‌ها انديشه نموده و در همين دنيا وضعيت خود را در آن روز كه همگى در پيشگاه خداوند عادل حاضر مى‌شويم در نظر بگيريم.

[1]- سوره يونس( 10): آيه 4