فصل هفتم: نبوّت‌

اصل دوم از اصول اعتقادى كه مورد پذيرش همه مسلمانان است اعتقاد به نبوت و پيامبرى كسانى است كه از جانب خدا براى راهنمايى و هدايت بشر آمده‌اند. هدف از خلقت انسان تنها اين نيست كه مدتى در جهان زندگى كرده، از نعمت‌هاى آن بهره‌مند شده، آنگاه از اين دنيا برود، بلكه انسان بايد در اين جهان تكامل پيدا كرده و لياقت رسيدن به مقامات بلند جهان آخرت را پيدا كند. رسيدن به اين هدف بدون برنامه‌ريزى و وجود مربّيان آزموده و آگاه امكان ندارد. حال اين قانون را چه كسى بايد تنظيم و تدوين كند؟ جوابش روشن است؛ كسى كه به تمام خصوصيات روحى و جسمى و عواطف انسان آگاهى و شناخت داشته باشد؛ چنين اطلاعاتى از انسان تنها در اختيار خالق و به وجود آورنده او قرار دارد و هر كس به جز خدا قانونى را براى كمال انسان تدوين نمايد پس از گذشت مدتى نقص آن قانون مشخص مى‌گردد، خصوصاً اين كه منفعت‌طلبى قانون گذاران بشرى هرگز اجازه نمى‌دهد كه از منافع خود و وابستگانشان چشم‌پوشى كنند و به همه افراد بشر به يك چشم نگاه كنند.